Perth, Melbourne en het Zuidereiland

HELLO!!!

Dag 351: Perth, Australië

Vanmorgen landde ik om 5.20 uur in Perth. Vanuit het internationale vliegveld nam ik een shuttlebus naar het binnenlandse vliegveld, van waaruit ik een bus naar het centrum van Perth heb genomen. Ik moest dan wel even lopen naar Northbridge, de wijk met de meeste budgetaccommodatie (de shuttlebus die me naar het binnenlandse vliegveld bracht kon je ook in Northbridge afzetten, maar vroeg zich daar maar liefst 18 Australische dollar, zo’n 13 euro, voor), maar daarmee bespaarde ik me wel weer zo’n dikke 6 Australische dollars (zo’n 4,50 euro). De shuttlebus was overigens niet het enige wat duur was: in heel Perth bleek het namelijk onmogelijk om onder de 10 euro (het bedrag dat ik normaliter maximaal voor accommodatie betaal) een slaapplek te vinden. Naast dat was de beschikbaarheid ook nog eens beperkt (alle hostels die nog niet vol waren, waren al bijna vol, en dat al zo vroeg in de morgen!), waardoor het uiteindelijk maar een zweterige, rommelige slaapzaal voor maar liefst 22 Australische dollars (zo’n 16 euro) is geworden. Nadat mijn frustraties over het opvallend hogere prijsniveau een beetje weggeëbd waren ben ik het centrum van Perth gaan verkennen. De stad Perth is geplant bij een rivier en bijna permanent gehuisd onder een geweldige blauwe lucht en benut natuurlijke schoonheid maximaal. De stad is begrensd door schone parkgronden en de straten zijn merkwaardig brandschoon. De slaperige Swan Rivier – zwarte zwanen dobberen erbovenop – windt zijn weg langs de stad en richting de Indische Oceaan. Grasland en fietspaden liggen door de stad voor kilometers. Toch is dit niet hoe Perth zichzelf zou definiëren. Zijn hart is op het strand, rondslingerend onder heldere oceaan surf en uitstrekkend op het zand. De stad zijn beroemde koningsblauwe en krijtwitte stranden volgen dit uiterste punt van Australië voor zo’n 40km, en je kunt er iedere dag één voor jezelf hebben – voor een stad van deze grote is Perth dunbevolkt. Toen veel reizigers voor een bezoek kwamen in de jaren 90 was de stad afgedaan als ‘dullsville’. De straten waren dood, je kon nergens feesten. Locals waren gewoon te ,lusteloos thuis, in hun zwembroeken en woestijnlaarzen, prutsend aan hun barbecue. Vandaag de dag is dit allemaal veranderd. Een andere mijnhausse heeft jonge onroerend goed bezitters rijk gemaakt en ze voelen zich verdomd goed. Ze zijn uit huis om te eten, te socializen, geld uit te geven, hun spieren te strekken in de zon. Een succesvolle inheemse titelclaim heeft op zijn minst inheemse banden met het land erkend. Dat is een enorme prestatie voor de Noongar mensen. En temidden van dit alles blijven de stad zijn fabelachtige stranden onveranderd. Tijdens mijn wandeling door Perth zag ik een aantal oude overblijfselen van Perth, naast enkele dingen die nieuw zijn: op weg naar Barrack St Jetty zag ik het postkantoor, de Stadshal, het Vuur Veiligheid & Onderwijs Museum, het Koninklijk Perth Ziekenhuis, de St. Mary’s Kathedraal, de Perth Concerthal, het Regeringshuis, het Raadshuis, het gerechtshuis en de Swan Bell Tower; en op weg naar King’s Park zag ik het Palace Hotel, de Oude Perth Jongensschool, het Zijn Majesteit Theater en het Perth Conventie Tentoonstellingscentrum. Hoogtepunt van de dag was echter King’s Park dat een spoor achter laat van de Swan Rivier terug tot aan de binnenste buitenwijken en de beste uitzichten op de stad en de Swan biedt, dag of nacht. Zijn 4-vierkante-meter, bush-gevulde uitgestrektheid wordt zorgvuldig bijgehouden door een team van khaki-geklede tuiniers en , het hele jaar door; loop- en renpaden winden door het land; en picknickplekken, uitkijkpunten, wildbloemen en speelplaatsen zijn er in overvloed aanwezig. In het kort, het is de stad zijn trots en plezier. Ik bracht er een bezoek aan de 170,000-vierkante-m Botanische Tuin, met meer dan 2000 plantensoorten van WA. Door deze Botanische Tuin liep ook de Lotterywest Federation Wandeling, een brede 222m-lange, glas-en-staal structuur die over van eucalyptus windt. Na mijn bezoek aan King’s Park ben ik teruggegaan naar het hostel, waar ik het de rest van de avond rustig aan heb gedaan.

Dag 352: Freemantle, Australië

Tegen de middag ben ik met de trein naar Fremantle gegaan. Creatief, relaxed, onbevooroordeeld: Fremantle’s karakter is geheel verschillend van dat van Perth. Misschien heeft het iets te doen met de haven en de stad zijn arbeidersklasse oorsprong. Of de hippies, die zich hier een aantal decennia geleden voor het eerst vestigden en, vandaag de dag, nog steeds terloops kunnen worden gezien op een oude fiets de straat af hobbelend. Artiesten maken altijd een verschil, en schilders, schrijvers en musici hebben hier jaren geploeterd. Freo ligt bij de monding van de Swan, 19km van Perth, waardoor het vandaag de dag meer een andere buitenwijk is dan een stad op zich. En er is meer om van te genieten dan de vriendelijke atmosfeer – Freo is thuis aan enkele fantastische musea, historische gebouwen, galerijen, pubs en cafés. ’s Nachts in de weekenden komen kinderen uit de buitenwijken er naar toe om feest te vieren en over de hoofdweg te cruisen. Ik heb er wat door het centrum gelopen, waarbij ik onder andere het Douanehuis, het Ronde Huis (het oudste publieke gebouw in WA en tevens de plek van de kolonie zijn eerste ophanging), de Fremantle Markten, de Stadshal en de St. John’s Anglicaanse Kerk zag – naast nog vele andere gebouwen uit de bloeiperiode. Hoogtepunt van de dag waren de Scheepswrak Galerijen, dat toch wel één van de betere musea was die ik tijdens mijn wereldreis tot nu toe heb bezocht. Het museum heeft een tentoonstelling over WA’s maritieme geschiedenis met bijzondere nadruk op de geschiedenis, het herstel en de restauratie van het beroemde wrak Batavia, naast andere Nederlandse handelsschepen en enkele meer recente wrakken. Met name de verhalen over en het onderzoek naar deze recente wrakken vond ik erg interessant.

Dag 353: Perth, Australië

Vanmorgen ben ik even in Perth gaan shoppen. Doordat ik hier pas laat van terug kwam loonde het zich helaas niet meer om nog naar Cottlesloe Strand te gaan. Ik ben daarom maar naar een grasveld nabij mijn hostel gegaan waar ze publieke wifi hadden. Hier heb ik mijn vlucht vanuit Gold Coast naar Kuala Lumpur op 24 maart 2011 omgeboekt naar een eerdere datum, namelijk 9 maart 2011. Ik vlieg diezelfde dag meteen door naar Bangkok, waar ik de resterende twee weken voor mijn vlucht naar Colombo in Sri Lanka door zal brengen. In de avond heb ik de bus naar het vliegveld genomen, van waaruit ik om 0.20 uur naar Melbourne ben gevlogen.

Dag 354: Melbourne, Australië

Vanmorgen landde ik rond zonsopkomst in Melbourne, waar transport vanuit het vliegveld naar de stad wederom erg duur was (16 Australische dollar, zo’n kleine 12 euro). Ik heb daarom eerst een lokale bus naar een treinstation in één of andere buitenwijk genomen, van waaruit ik een trein naar het centrum van Melbourne nam. Van hieruit heb ik vervolgens weer een tram naar Zuid Melbourne genomen, waar ik op zoek ben gegaan naar accommodatie. Kosten: slechts 5,80 Australische dollar (zo’n dikke 4 euro). De eerste twee hostels waarbij ik het probeerde zaten al vol, waardoor ik maar weer terug ben gelopen naar het centrum van Melbourne. Hier had ik wel geluk, al was een bed op een slaapzaal er wel een beetje aan de prijzige kant (28 Australische dollar, zo’n dikke 20 euro). Ik besloot het echter toch te doen, omdat ik moe was (in Melbourne was het namelijk drie uur later dan in Perth, waardoor ik maar drie uur heb kunnen slapen in het vliegtuig) en ik geen zin had om de hele stad af te lopen op zoek naar een goedkoper hostel, dat – als dat er al was – waarschijnlijk toch al vol zou zitten. Er waren namelijk al erg veel backpackers op de been en ik wilde dan ook geen risico nemen dat er dadelijk helemaal niks betaalbaars meer was. Doordat de check-in tijd pas om twee uur ’s middags was kon ik uiteindelijk nog niet gaan slapen, waardoor ik eerst nog maar even naar het 52,000-zits Etihad Stadion ben gelopen. Dit stadion is de stad zijn alternatieve footy arena met een schuivend dak dat een sterk staaltje kunst is. Op de terugweg naar het hostel zag ik nog de Webb Brug, waarna ik me heb ingecheckt en ben gaan slapen. In de avond werd ik pas weer wakker, waardoor ik de rest van de dag niks meer heb kunnen doen.

Dag 355: Melbourne, Australië

Vanmorgen heb ik samen met een Hong Kongse (Charlote) die op dezelfde slaapzaal als mij verbleef het centrum van Melbourne en Yarra Park & Melbourne Park verkend. Nooit tevreden om op zijn lauweren te zitten, Melbourne is een veranderende chameleon, die zijn kleuren, stijl, favorieten en smaken met iedere waardige invloed in snuifafstand verandert. Gedreven door de uitgehongerde culturele eetlust van een dynamische populatie mijdt de stad rages en gebruikt in plaats daarvan het beste van zijn ontwikkelende multiculturalisme , geeft zijn eigen wending aan dingen en koestert de resultaten dan totdat het een klassieker wordt. Één buitenwijk zou verfijnd en oppervlakkig kunnen zijn, de volgende gespannen en ruig; één stil en ingetogen en zijn buurman een kern van plezier. Sierlijke architectuur uit het Victoriaanse tijdperk en beschaduwde boulevards reflecteren de stad zijn geschiedenis en moderne ontwikkelingen zoals het Federation Square, de Docklands en de Eureka Toren illustreren zijn mysterieuze hedendaagse stijl. Maar, Melbournianen beperken hun stedelijke waanzin nog steeds tot een heerlijk kalm tempo. Trams sjokken op en neer op routes die straalsgewijs als spaken vanuit centraal Melbourne lopen en de fietspaden door de hele stad reflecteren de stad zijn liefdesaffaire met fietsen. Karaktergevulde buurten zoemen met leven en de stad produceert zowat de beste kunst, muziek, keukens, mode, optredens, ontwerpen en ideeën in de wereld. Melbournianen zijn ook toegewijd aan hun sport en ze gaan ballistisch rond hun dure evenementen zoals de Australian Football League (AFL, of ‘footy’ voor de locals) finales, Spring Racing Carnival, Australian Open tennis en meer. Ze houden er van om te shoppen, te eten en de horde festivals die de stad biedt bij te wonen. Ze zullen zelfs de stad zijn onberekenbare weer verdedigen, en als je ooit Melbourne’s neiging naar stortbuien van uitdrogende hitte tot motregen in het bestek van een uur hebt ondervonden, dan zul je begrijpen dat dit de ware definitie van onvoorwaardelijke liefde moet zijn. De meeste van Melbourne’s best bekende bezienswaardigheden zijn gegroepeerd rond het stadscentrum en hier zijn we onze verkenning dan ook begonnen. Tijdens onze wandeling door het centrum van Melbourne zagen we onder andere de volgende bezienswaardigheden: Le Meridien at Rialto (fantasierijk vijfsterren hotel), de Rialto Torens, Flinders St station, de St Paul’s Kathedraal, Federation Square (Melbourne’s ontmoetingscentrum), St Michael’s Uniting Church, Scots Church, Regent Theatre, Athenaeum Theatre, de Melbourne Stadshal, Block Arcade, de Staatsbibliotheek van Victoria, het Parlementshuis van Victoria en het Old Treasury. Na onze wandeling door het centrum van Melbourne hebben we een bezoek gebracht aan Yarra Park & Melbourne Park. Yarra Park bevat de Melbourne Cricket Ground (MCG) en het aaneengrenzende Melbourne & Olympic Parks gebied bevat het Melbourne Park Nationaal Tenniscentrum, Olympisch Park Stadion, Rod Laver Arena, Hisense Arena en verscheidene andere ovalen. De MCG, liefhebbend bekend als ‘de G’, is de tempel waarin sportgekke Melbournianen hun helden aanbidden. De aanhangers komen regelmatig, gevuld met hoop, om hun eigentijdse gladiators te zien triomferen of vallen. Het is één van ’s werelds grootste sportterreinen en is doordrongen met een ondefinierbare combinatie van traditie en atmosfeer. Het stadion biedt plaats aan bijna 100,000 toeschouwers en bij een uitverkochte AFL wedstrijd of de Boxing Day Test cricketwedstrijd is de atmosfeer elektrisch en de menigte oorverdovend.

Dag 356: Melbourne, Australië

Samen met Charlote ben ik vandaag naar King’s Domain en Carlton geweest. In King’s Domain brachten we een bezoek aan de massieve Schrijn van Herdenking, die was gebouwd als een herdenking voor Victorianen vermoord in WOI. Zijn ontwerp was gedeeltelijk gebaseerd op de Tempel van Halicarnassus, één van de zeven antieke wereldwonderen. Naast de Schrijn van Herdenking brachten we er ook een bezoek aan de mooi ontworpen Koninklijke Botanische Tuinen, de beste botanische tuinen in Australië en één van de beste in de wereld. In Carlton hebben we door Lygon St gelopen, de ruggengraat van Melbourne’s Italiaans kwartier waar duizenden Italiaanse immigranten zich settelden toen ze naar Melbourne kwamen na WOII. De strip blijft één van Melbourne’s levendigste, vaak krioelend van shoppers, uiteters, macchiato nippers, studenten, filmliefhebbers en ieder ander stereotype (of niet) dat je voor de geest kunt roepen. Op weg naar Federation Square, waar ik net als gisteren nog even gebruik heb gemaakt van de publieke wifi, zagen we nog de Melbourne Stadsbaden, origineel dienend als de publieke baden in een poging locals te stoppen zichzelf in de vieze Yarra te wassen. Dat was 1860; vandaag zijn ze een lieflijke plek om te zwemmen, te zweten, squash te spelen en baden in de Yarra te voorkomen.

Dag 357: Melbourne, Australië

Vandaag ben ik gaan shoppen in Melbourne en ondanks dat er echt ontzettend veel winkels zijn ben ik er niet kunnen slagen. Voor de rest heb ik er vandaag niks meer bezocht ofzo en in de avond heb ik de trein naar Broadmeadows genomen, van waaruit ik een bus naar het vliegveld nam. Hier heb ik de nacht doorgebracht, omdat ik de volgende dag al vroeg in de ochtend naar Queenstown vloog.

Dag 358: Queenstown, Nieuw-Zeeland

Vanmorgen ben ik om 8.55 uur naar Queenstown gevlogen. Het uitzicht op het Zuidereiland vanuit het raampje was fenomenaal en ik betwijfel ten ernste of het ergens ter wereld nóg mooier dan dit kan. De vlucht naar Queenstown was dan ook veruit de mooiste vlucht die ik ooit in mijn leven heb gemaakt, al waren de vluchten van Bangkok naar Hong Kong (uitzicht op de mistige skyline van Hong Kong Eiland waarop ’s werelds grootste lasershow werd geprojecteerd), van Miri naar Mulu (uitzicht op door de jungle van Borneo meanderende rivieren) en van Kota Kinabalu naar Manila (uitzicht op de door koralen omringende eilanden van Tunku Abdul Rahman Nationaal Park en op Palawan) natuurlijk ook niet verkeerd. Tijdens de vlucht over het Zuidereiland zag ik een aantal gletsjermeren en rivieren (één rivier mondde in zee uit) en ontzettend veel bergen (sommige hadden zelfs besneeuwde toppen), naast nog enkele andere Lord of the Rings-achtige landschappen. In de middag landde ik in Queenstown, waarna ik vanuit het vliegveld een bus naar mijn backpacker heb genomen. Het is geen wonder dat Queenstown – omringd door de omhoog rijzende indigo hoogten van de Remarkables, bekroond door Coronel Piek, en omlijst door de meanderende inhammen van Wakatipu Meer – een pronkstuk is. Queenstown ziet er uit als een klein stadje maar toont de energie van een kleine stad en biedt een berg aan activiteiten. Niemand bezocht ooit Queenstown en zei ‘Ik verveel me’. Het stadje draagt zijn ‘Avonturen Hoofdstad van de Wereld’ badge trots en de meeste bezoekers nemen hun tijd om gekke dingen te doen die ze nooit eerder hebben gedaan. Als je ‘Dingen om te Doen’ lijst bungy-jumpen, caven, raften, sleeën, jetboaten, skiën, skydiven en deltavliegen bevat, wachten getrainde operateurs op jouw telefoontje. Maar een nieuw Queenstown is ook tevoorschijn aan het komen, met een stedelijke restaurant en kunstscene en uitstekende wijngaarden. Ga je gang en spring van een brug of uit een vliegtuig, maar maak ook tijd om tot rust te komen en Queenstown te ervaren zonder de adrenaline. Maximaliseer het recht om op te scheppen met je souvenir T-shirt in het stadje zijn sfeervolle restaurants, laid-back café’s en drukke bars. Zorg ook dat je bij zonsopgang of schemering een bank aan de kant van het meer vind en jezelf verzinkt in één van NZ’s mooiste uitzichten. En niet alleen één van NZ’s mooiste uitzichten, maar ook één van de mooiste uitzichten van mijn gehele wereldreis tot nu toe. Op Bob’s Piek, waar ik naar boven ben gewandeld, had ik namelijk een fantastisch uitzicht op Queenstown, het meer en de bergen. Wow, wat een verpletterende indruk heeft mijn eerste dag in Nieuw-Zeeland op me gemaakt! Ik ben dan ook erg benieuwd naar wat de rest van Nieuw-Zeeland nog voor me te bieden heeft!

Dag 359: Te Anau, Nieuw-Zeeland

Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan, omdat ik om 7.10 uur de bus naar Te Anau had. De vreedzame, aan de oever van een meer gelegen gemeente Te Anau is een goede basis voor trekkers en bezoekers die naar Milford Sound afreizen, en een ideale plaats om je batterij weer op te laden. De toeristenindustrie heeft verzekerd dat er altijd genoeg te doen is hier. En anders is het op een zonnige dag een mooie plaats om ergens rond te zitten en helemaal niets te doen. Te Anau Meer begrenst twee erg verschillende plattelandsgebieden: ten oosten zijn de relatief vlakke, herdersgebieden van Centraal Southland, terwijl meteen ten westen aan de overkant van het meer de ruige beboste bergen van Fiordland liggen. Te Anau, NZ’s op-één-na grootste meer, was door een enorme gletsjer uitgegutst en heeft verscheidene armen die in de bergachtige beboste westelijke oever penetreren. Het is ook diep – zijn diepste punt is 417m, of ongeveer twee keer de diepte van Loch Ness. Aanvankelijk wilde ik er een fiets huren om de oevers van Te Anau en Manapouri Meer (20km van Te Anau in Manapouri) te verkennen, maar doordat ik erg moe was van de korte nachtrust van de afgelopen twee nachten heb ik dit maar geschrapt en ben ik er slechts naar een plek even ten noorden van Te Anau gewandeld, van waaruit je een goed uitzicht had op het hele meer. ’s Middags was het tijd voor een welverdiende siësta en ook ’s avonds heb ik het weer rustig aan gedaan.

Dag 360: Milford Sound, Nieuw-Zeeland

Ook vanmorgen ben ik weer vroeg opgestaan, omdat ik om 8.15 uur werd opgehaald voor een dagtoer naar Milford Sound. Als je niet de mogelijkheid hebt om in Fiordland’s wildernis te trekken is de 119km weg van Te Anau naar Milford de makkelijkst toegankelijke ervaring van zijn enormheid en schoonheid. Zelfs als je geen cruise aan het andere uiteinde doet is dit een topweg voor de reinste natuurwonderen – het zijn het soort landschappen dat auto’s wild van de weg doet zwenken wanneer bestuurders naar hun camera’s reiken. Allereerst stopten we bij de Spiegel Meren waar een plankweg ons door beukenbos en moeraslanden nam. Op een kalme dag weerspiegelt het meer de bergen aan de andere kant van het meer, maar dat was vandaag – het was bewolkt en het motregende – helaas niet het geval. Via de Divide, de laagste oost-west pas in de Zuidelijke Alpen, reden we richting de Homer Tunnel en onderweg stopten we nog even bij de Watervallen en de Aap Kreek. De Homer Tunnel is omlijst door een ommuurd, ijs gekerfd amfitheater en dit vond ik persoonlijk de mooiste stop op de Te Anau-Milford Snelweg; dit niet zo zeer vanwege de tunnel, maar meer vanwege de gletsjer bovenop het amfitheater van waaraf een aantal watervallen naar beneden vielen. Aan de andere kant van de donkere, prachtig ruw uitgehouwen en met water druppelende 1207m-lange tunnel verscheen de spectaculaire Cleddau Vallei, de laatste stop op de heenweg naar Milford Sound. Ook deze stop was weer erg mooi en net als langs de rest van de Te Anau-Milford Snelweg waren er weer heel veel watervallen zichtbaar (gedurende de gehele dag zag ik er tientallen, zo niet honderden). Eenmaal in Milford aangekomen hebben we een cruise over de Milford Sound gemaakt. De eerste aanblik van Milford Sound was ongelofelijk mooi: rustige, donkere wateren waaruit erg steile rotsige klippen rijzen, en bossen die zich vastklampen aan de hellingen verliezen soms hun grip, daarmee een ‘boomlawine’ in het water veroorzakend. De spectaculaire, fotogenieke 1692m-hoge Mitre Piek rijst de dood tegemoet. Het is een uitzicht dat je ‘ooo’ doet zeggen. En er is meer – een cruise op de wateren van Milford Sound is de meest toegankelijke tocht van alle bekende inhammen van Fiordland, compleet met zeehonden, dolfijnen en een bijna gegarandeerde plensbui regen (een gemiddelde van 7m per jaar!) die een spectaculaire stroom van draperende watervallen creëert en erna een passende wispelturige mist aan het landschap toevoegt. Na de mooie cruise over de Milford Sound zijn we terug naar Te Anau gereden. De eerste stop op de terugweg was bij de Kloof Wandeling, waar de door bos verhulde Cleddau Rivier zich door opvallend geërodeerde keien in een smalle kloof stort, daarmee diepe watervallen en een natuurlijke rotsbrug creërend. Vanuit hier kon je ook een glimp opvangen van Mt Tutoko (2746m), Fiordland’s hoogste piek, boven het beukenbos even voor Milford. Na de Kloof Wandeling stopten we nogmaals bij de Homer Tunnel en de Aap Kreek, waarna we door zijn gereden naar het gebied waarnaar verwezen wordt als , of meer algemeen als Cascade Kreek. O Tapara is de originele naam voor Gunn Meer en was een historische reisonderbreking voor Maori partijen die naar Anita Baai gingen op zoek naar pounamu (groensteen). De allerlaatste stop van vandaag was een of ander uitzichtpunt, maar door de mist in de vallei was hier niet zo heel veel te zien. In de namiddag arriveerden we in Te Anau, van waaruit ik om 17.15 uur de bus terug naar Queenstown heb genomen. Hier kwam ik in de avond aan, waarna ik op het internet nog even wat zaken heb geregeld.

Dag 361: Wanaka, Nieuw-Zeeland

Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan, omdat ik om 8.15 uur mijn bus naar Wanaka had. Het Wanaka gebied kwam ik binnen vanuit het zuiden via Cardrona, waar ongelofelijk mooie vallei- en berggezichten zo voorhanden zijn. Mooie landschappen, wandel- en skimogelijkheden, en een uitbreidend rooster van adrenaline opwekkende activiteiten hebben het stadje aan de oever van een meer veranderd in een toeristenbestemming voor het gehele jaar. Reizigers komen hier als een alternatief voor Queenstown, en terwijl sommige locals bezorgd zijn dat hun thuis begint te lijken op hun opgeblazen Centraal Otaga tweeling, behoudt Wanaka’s gebied aan de oever van het meer een laid-back gevoeld van een klein stadje. Het is echter zeker geen slaperig gehucht meer, en nieuwe restaurants en bars voegen een dun laagje verfijning toe. In de middag ben ik er naar de voet van Mt Iron (549m) gelopen waar de redelijk lichte klim naar de top panoramische uitzichten onthulde. Vanaf de top had je namelijk niet alleen een goed overzicht op Wanaka Meer, maar kon je daarnaast ook de bergen van Mt Aspiring Nationaal Park en Hawea Meer zien liggen. Na mijn beklimming van Mt Iron ben ik nog even naar de oever van het meer gelopen, waarna ik het de rest van de dag rustig aan heb gedaan.

Dag 362: Fox Gletsjer, Nieuw-Zeeland

De komende twee dagen staat een bezoek aan het Westland Tai Poutini Nationaal Park op het programma. Letterlijk de grootste hoogtepunten van het Westland Tai Poutini Nationaal Park zijn de Franz Josef en Fox Gletsjers. Nergens anders op deze poolshoogte komen gletsjers zo dicht bij de oceaan. De gletsjers hun moeizame ontwikkeling is grotendeels toe te schrijven aan de West Kust zijn eindeloze regen. Sneeuwval in de gletsjers brede accumulatiezones fuseert in doorzichtig ijs op 20m diepte en stroomt dan valleien naar beneden. De gletsjers zijn bijzonder stijl, dus het ijs legt een lange weg af voordat het eindelijk smelt. De afdalingssnelheid is verbazingwekkend: brokstukken van een vliegtuig dat in 1943 in Franz Josef was gecrashed, 3.5km van de terminal (het laatste ijsoppervlak aan de onderkant van de gletsjer), bracht het 6½ jaar later tot helemaal beneden – een snelheid van 1.5m per dag. Grote Franz beweegt meestal voort met een snelheid van 1m per dag, maar voert het vermogen soms op tot 5m per dag, meer dan 10 keer sneller dan de gletsjers van de Zwitserse Alpen. Sommige zeggen dat Franz Josef de superieure ijservaring is, en terwijl hij zichtbaar indrukwekkender is, is de wandeling naar Fox korter, interessanter en brengt je dichter bij het ijs (80m versus 200m). Vanmorgen nam ik om 8.50 uur een bus naar Fox, waar ik pas in de middag arriveerde. Nadat ik was ingecheckt bij mijn backpacker ben ik gelijk richting de gletsjer gelopen, want het was nu nog droog (de hele heenweg had het namelijk geregend). Even na de afslag van Fox Dorp naar de gletsjer kreeg ik er gelukkig van een Amerikaan een lift, want bij aankomst begon het ook hier te regenen. De gletsjer vond ik eerlijk gezegd niet zo spectaculair. Je zag namelijk maar een klein stuk van de hele gletsjer en ik vond hem er ook best wel smerig uit zien (veel bruine plekken). Met dezelfde Amerikaan liftte ik ook weer terug naar Fox Dorp, waar ik het de rest van de dag rustig aan heb gedaan in mijn backpacker.

Dag 363: Franz Josef Gletsjer, Nieuw-Zeeland

Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan, omdat ik om 8.30 uur de bus naar Franz Josef had. Het regende weer eens, waardoor ik pas in de namiddag een bezoek heb kunnen brengen aan de gletsjer. In de tussentijd heb ik daarom maar wat op het internet gezeten. Terwijl ik aan het surfen was voelde ik even na het middaguur de bank waarop ik zat trillen. Omdat niemand anders het had opgemerkt dacht ik dat ik gek was, maar even later zag ik op het nieuws dat er inderdaad een aardbeving was geweest. Om 12.51 uur was Christchurch, zo’n 175km van Franz Josef, getroffen door een zware aardbeving van 6.3 op de Schaal van Richter. De aardbeving was weliswaar minder sterk dan die van 4 september j.l. (7.1 op de Schaal van Richter), maar was – doordat hij plaatsvond op slechts 5km diepte en het epicentrum slechts 10km ten zuiden van de stad lag – wel veel vernietigender (voor meer informatie over het dodental en de schade klik hier). De beelden op de televisie (het was echt een oorlogsgebied) waren dan ook erg indrukwekkend, helemaal ook omdat het niet zo gek veel had gescheeld of ik was er zelf op dat moment geweest (ik zou namelijk in twee dagen, op dag 365, naar Christchurch gaan). Nadat het treurige nieuws over Christchurch een beetje was bezonken ben ik – toen het weer droog was – via de Canavan’s Knob Wandeling naar de top van een heuvel gelopen van waaruit je uitzichten op de gletsjer en de kust had. Eenmaal weer beneden liftte ik met een aantal Engelse bejaarden terug naar Franz Josef dorp. Ik vroeg ze of ze me bij de afslag naar de gletsjer konden afzetten, maar ze waren zo aardig om me zelfs helemaal tot aan de autoparkeerplaats te brengen (zo’n 4km van de afslag). Vanuit hier ben ik vervolgens via de Ka Roimata o Hine Hukatere Wandeling naar de gletsjer terminal gelopen. In tegenstelling tot de Fox Gletsjer vond ik de Franz Josef Gletsjer wél spectaculair. Overal langs de rivierbedding van de Waiho Rivier waren watervallen te zien en onder de gletsjer, die je in zijn geheel kon zien en die een stuk minder smerig was dan de Fox Gletsjer, stroomde uit een tunnel het wilde smeltwater van de Waiho Rivier. In de avond was ik pas weer terug in mijn backpacker, nadat ik met twee Chileense dames terug was gelift naar Franz Josef dorp.

Dag 364: Punakaiki, Nieuw-Zeeland

Vanmorgen heb ik om 9.30 uur de bus naar Punakaiki genomen, waar ik pas in de middag aankwam. Punakaiki ligt halverwege Westport en Greymouth en is een kleine vestiging naast het ruige 38,000-hectare Paparoa Nationaal Park. Voor de meeste reizigers is het een snelle stop voor een ijsje en een blik op de Pannenkoeken Rotsen; erg jammer want je kunt er ook uitstekend wandelen. Punakaiki is bekend voor zijn fantastische Pannenkoeken Rotsen en blaasgaten. Door een verweringsproces genoemd stylobedding heeft de Dolomiet Punt kalksteen zich gevormd in wat op stapels dikke pannenkoeken lijkt. Gelijk na aankomst heb ik er een bezoek aan gebracht, want hooggetijde was namelijk om 15.38 uur en dan stroomt de zee in holen en buldert hij dreigend uit blaasgaten. Het eerste blaasgat was een soort van stoomketel. Iedere keer als er een grote golf het hol in stroomde blies hij gedurende enkele seconden allemaal stoom uit. Dit was spectaculair om te zien, maar het tweede blaasgat was nog veel spectaculairder. Hier werd bij grote golven namelijk enorm veel water de lucht in gespoten, dat vervolgens in de vorm van neerslag weer naar beneden viel. Ander zeespektakel dat ik bij de Pannenkoeken Rotsen zag bestond uit grote golven die op de rotsen uiteenspatten. Wow!