Ko Pha-Ngan, Krabi en Ko Phi Phi rock!!!

SAWÀT DII KHRÁP!!!

Eindelijk zijn we dan in Thailand, één van de mooiste landen ter wereld. Het is hier echt een paradijs. Mooi weer, mooie stranden, lekker eten, vriendelijk mensen (Thailand wordt ‘het Land van de Glimlach’ genoemd), goedkope prijzen (al is alles ten opzichte van India weer duur) en easy going travellin’. Met name dit laatste is een groot verschil ten opzichte van India. In India was het vaak meer werken dan genieten. Dit is in Thailand totaal anders. Thailand is echt een vakantieland. Dit merk je aan alles, maar misschien nog wel het meeste aan de verhouding toeristen – reizigers. Waar je in India nauwelijks een toerist tegenkomt (met uitzondering van de Gouden Driehoek: Delhi, Agra en Jaipur), stikt het hier van de toeristen. Dit maakt dat je van A naar B verplaatsen zelfs nog eenvoudiger is dan in Nederland. Je gaat gewoon naar een reisbureau, vertelt waar je heen wilt gaan en verder wordt alles voor je geregeld: vervoer van het hotel naar de pier, boottickets en aansluitende bustickets, kortom het hele pakket. En dit alles tegen een minimale commissie. Nu is dit allemaal wel heel erg relaxed, maar echt avontuurlijk is het niet. Ben je op zoek naar avontuur, dan kun je dus beter naar India gaan. Wanneer je hier kunt reizen, kun je het overal. Ben je wat minder avontuurlijk ingesteld, maar wil je toch eens wat verder weg dan Europa, dan is Thailand de ideale bestemming om mee te beginnen. Sowieso snap ik niet dat iedereen nog steeds naar Frankrijk, Spanje en Italië op vakantie gaat. Vanaf 400 euro vlieg je al naar Bangkok en het verblijf ter plekke is er vele malen goedkoper dan in de hiervoor genoemde landen. Per saldo zal het dus niet of nauwelijks iets schelen.

Mijn blogs zal ik vanaf de volgende keer waarschijnlijk ook iets gaan inkorten. Niet alleen is het nieuwe er langzaam een beetje af, maar ik heb ook steeds minder zin om telkens zulke lange verhalen te schrijven. Ik begin het steeds meer als een verplichting te zien en dat hoort niet. Ook is het voor de mensen thuis leuker om een wat kortere blog te lezen, omdat ik uit eigen ervaring weet dat een lange blog vaak niet gelezen wordt wanneer je het druk hebt. Maar voor nu: geniet of ga niet!

Dag 29: Varanasi, India

We wilden vandaag uitslapen, maar werden door de hitte al vroeg wakker. In heel Varanasi is er van ’s morgens 9 uur tot ’s middags 1 uur geen elektriciteit. Geen elektriciteit betekent ook geen ventilator en deze heb je toch wel echt nodig bij een temperatuur van zo’n 41 graden. Na het uitvallen van de ventilator zijn we daarom maar meteen opgestaan en wat gaan eten bij een bakkerij in de oude stad. Tijdens ons ontbijt hoorden we andere reizigers praten over een aanslag op het spoor nabij Gaya (letterlijk ‘hel op aarde’) en laat dit nu net de plaats zijn waar wij de volgende dag heen zouden gaan. Gaya’s voornaamste belang voor reizigers is voor transport naar Bodhgaya, een sereen en spiritueel belangrijk stadje dat boeddhistische pelgrims van over de hele wereld aantrekt die reizen voor gebed, studie en meditatie. Het was hier 2600 jaar geleden waar Prins Siddhartha Gautama verlichting onder een bodhiboom bereikte en een boeddha werd. Beide stadjes liggen in de provincie Bihar en in de rurale gebieden in deze provincie opereren Indiase maoïstische guerillas vanuit dichte jungles en bossen tegen de centrale regering in New Delhi en tegen lokale overheden. Gevolg van de aanslag was een ontspoorde trein en een aantal omgeleide treinen. Doordat alle korteafstandstreinen naar Gaya geannuleerd waren was het voor ons dus niet meer mogelijk om naar Bodhgaya te gaan. Ook een bus was geen optie, omdat deze vanwege de slechte toestand van het wegendek hier niet naar toe reden. Gelukkig reden de langeafstandstreinen wel gewoon nog, waardoor we wel een treinticket naar Kolkata konden boeken. Hier hebben we over vier dagen onze vlucht naar Bangkok. Doordat we niet naar Gaya konden hadden we wel één dag extra in Varanasi of Kolkata te besteden. We besloten deze extra dag in Varanasi te blijven om een aantal zaken te regelen en dit hebben we de rest van de dag gedaan.

Dag 30: Varanasi, India

We zijn vanmorgen vroeg opgestaan om een yoga-les te volgen. Dit was niet eenvoudig, maar wel erg leuk om te doen! Bij yoga moet je allerlei verschillende posities aannemen, waarvan sommige een inspannend en andere weer een ontspannend effect hebben. De posities met een inspannend effect zijn gericht op het versterken en versoepelen van de spieren, terwijl de posities met een ontspannend effect gericht zijn op het ontspannen van de spieren en het controleren van de ademhaling. Vooral dit ontspannende gevoel na de inspanning was heerlijk! Tijdens onze yogales hebben we ook nog kennisgemaakt met zogenaamde ‘laughter yoga’. Dit is een soort van yoga dat ontspanning geeft door te lachen. We moesten allerlei vreemde posities aannemen en daarna keihard gaan lachen. Het maakte hierbij niet uit of we echt of nep lachten, omdat het lichaam dit verschil niet kent. Sowieso maakte het niet veel uit of je echt of nep lachtte, want na een tijdje ging je om de hilarische situatie vanzelf wel echt lachen. Een vreemde, maar wel erg leuke ervaring dus! Na de yoga-les hebben we nog een bezoek gebracht aan de Manikarnika Ghat, zoals ik in mijn vorige blog al had verteld de voornaamste verbrandingsghat waar per dag zo’n 200-500 lijken verbrand worden. Een Indiër vertelde ons hier nog enkele interessante wetenswaardigheden. Zo is er een vuur dat eeuwig brandt en waarvan het vuur gebruikt wordt om alle lijken die in deze ghat verbrand worden aan te steken. Voordat de lijken aangestoken worden loopt men altijd vijf keer om het lijk heen, omdat dit geluk zou brengen. Ook vertelde hij ons de reden waarom er nooit vrouwen bij de ghats aanwezig waren, namelijk omdat zij te emotioneel zijn en de geest het lichaam niet rustig kan verlaten wanneer er gehuild wordt tijdens de crematie. De juwelen laat men bij de crematie ook gewoon op het lichaam zitten, omdat men vindt dat de overledene deze moet meenemen naar het hiernamaals. Overigens worden deze na verbranding wel weer gewoon opgevist van de bodem van de Ganges. Het was ook deze zelfde Ganges waarin mij door Olmo een aanbod tot het nemen van een dip werd gedaan. Ik zou van hem 100 euro krijgen als ik kopje onder zou gaan op de plaats waar ze de as van de lijken in de rivier uitstrooiden. Ik heb hier lang over getwijfeld, het was immers easy money, maar heb het uiteindelijk toch maar niet gedaan. De Ganges is namelijk dermate vervuild dat wanneer je dit water binnenkrijgt je hier zelfs aan kunt sterven. Na ons bezoek aan de Manikarnika Ghat hebben we nog even op internet wat zaken geregeld waarna we terug naar ons guesthouse zijn gegaan om onze rugzakken op te halen. Om 18.10 uur hadden we namelijk de nachttrein naar Varanasi. Deze was echter weer enkele uren te laat, waardoor we pas tegen de avond in de trein zaten. Tijdens het wachten op onze trein op het station viel opeens ook de stroom uit. Nu maak je dit in India iedere dag wel enkele keren mee, maar dit was wel de meest bijzondere plek waar we dit hebben meegemaakt. Het hele station was opeens pikduister en overal werden mobiele telefoons uitgehaald om ook maar een beetje zicht voor ogen te hebben. Het waren er zoveel dat ik me even afvroeg of ik nu bij een concert van Marco Borsato of toch echt in India was.

Dag 31 en 32: Kolkata, India

Kolkata (14,7 miljoen inwoners) is India’s op één-na-grootste stad en is een dagelijks festival van menselijk bestaan, tegelijkertijd nobel en smerig, gecultiveerd en hopeloos. Kolkata, vriendelijker dan andere Indiase megasteden, wordt lokaal gezien als de intellectuele en culturele hoofdstad van het land en is echt een stad die je meer ‘voelt’ dan bezoekt. Het was echter niet alleen de stad, maar ook de hitte die we voelden. De laatste twee weken merkten we echt dat het behoorlijk warmer begint te worden in India. Gevolg was dat onze shirts weer helemaal doorweekt waren nadat we accommodatie gevonden hadden in Sudder Street, een gebied waar je reisbureau’s, geldwisselaars en Kolkata’s enige backpacker café’s vindt. Na even lekker gedoucht en wat gegeten te hebben, heb ik in de namiddag nog een bezoek gebracht aan de Maidan, de Victoria Memorial en de St Paul’s Kathedraal. De Maidan is een enorm 3km-lang park dat vandaag de dag net zo fundamenteel is voor Kolkata als Central Park is voor New York. Ik heb even gekeken hoe een aantal kinderen aan het zwemmen waren en hoe een aantal jongeren aan het cricketen waren. Ook kwam ik nog een aantal straatkinderen tegen die op de foto wilden. Ze vonden het blijkbaar leuk om vlak voordat ik op de ontspanner duwde hun zwembroek naar beneden te trekken, waardoor ze steeds met hun blote pielemans op de foto verschenen. Net als hun kon ook ik hier de humor wel van inzien. De Victoria Memorial is het beroemde symbool van Kolkata en tevens Kolkata’s populairste trefpunt voor wandelaars, geliefden, toeristen en jongeren. Was het gebouwd geworden voor een mooie Indiase prinses in plaats van een dode koloniale koningin, dan zou het zeker doorgaan als één van India’s grootse gebouwen. ’s Avonds hebben we het rustig aan gedaan, net als de dag erna overigens.

Dag 33: Bangkok, Thailand

Om 11.20 uur vlogen we van Kolkata naar Bangkok. Bij aankomst in Bangkok bleek al direct in wat voor een oase van rust we waren terechtgekomen. Bangkok is verreweg de grootste en drukste stad van Thailand, maar ten opzichte van zelfs de kleinste Indiase stadjes valt de drukte hier in het niet. Het was een heel gedoe om voor dezelfde dag nog treinkaartjes naar het zuiden te krijgen. Niet alleen waren er geen sleepers meer beschikbaar, de tickets waren ook nog eens een heel stuk duurder dan in India. En omdat ik in november voor een ticket naar het zuiden veel minder betaald meende te hebben dachten we - met India nog in ons achterhoofd – weer opgelicht te worden. Eerst maar even navragen dus. Toen we ervan overtuigd waren dat dit toch niet het geval was besloten we twee tickets voor de goedkoopste, derde zitklasse te kopen. We hadden allebei weinig zin om de volgende dag, wanneer er weer sleepers beschikbaar waren, pas naar het zuiden te reizen en bovendien moesten we toch al om kwart voor vier uitstappen in Chumphon. Een sleeper zou om die reden niet veel zin hebben. In tegenstelling tot India is de goedkoopste zitklasse in Thailand wel heel erg goed te doen. Geen tot het dak gevulde coupés en over de vloer rennende muizen dus. Sterker nog, ondanks dat we geen zitplaats hadden toegewezen gekregen, hebben we toch de hele rit naar Chumphon op een stoel kunnen zitten. Wat me verbaasde tijdens deze treinrit was hoe goed de Thaj voor elkaar zorgen. Tegenover me zat een vrouw die van haar man was weggelopen nadat hij haar geslagen had. Ze was aan het huilen en had uit het raam moeten overgeven. Van een monnik kreeg ze geld aangeboden, terwijl een andere vrouw een maaltijd voor haar kocht. Ook slaapt iedereen tegen elkaar aan alsof het één grote familie is. Zo hoef je bijvoorbeeld in Nederland niet te proberen je hoofd op de schouder van een vreemde te leggen om even lekker een dutje te kunnen doen. Verder zul je ook niet snel zien dat een vreemde een deken over je heen legt wanneer je ligt te slapen. Een wereld van verschil dus. Wat overigens ook heel erg bijzonder was om te zien, was dat op het station in Bangkok om 6 uur iedereen op stond voor de koning. Dit is een ritueel dat tweemaal daags op alle openbare plaatsen in Bangkok wordt herhaald. Twee jaar geleden zag ik dit ook al in Lumphini Park. Daar wordt om 8 uur ’s morgens en 6 uur ’s avonds het volkslied afgespeeld, waarna iedereen stopt met sporten. Pas wanneer dit voorbij is gaat iedereen weer verder. De koning is heel belangrijk voor de Thaj. Dit merk je aan alles. Door heel het land zijn langs de wegen afbeeldingen van de koning te zien. Ook zie je overal geel- en blauwgekleurde vlaggetjes langs de weg. Geel staat voor de koning en blauw voor de koningin. En wanneer er nieuws over de koning op de televisie is stormen alle Thaj naar de televisie. Heel bijzonder om te zien!

Dag 34: Ko Pha-Ngan, Thailand

Om 6 uur ’s morgens vertrokken we met de bus vanuit het treinstation in Chumphon naar de pier in Chumphon, vanuit waar we om 7 uur een draagvleugelboot naar Ko Pha-Ngan hebben genomen. Er waren best hevige golven op zee wat resulteerde in tientallen kotsende en hyperventilerende medepassagiers. In tegenstelling tot wat we dachten vonden we op Ko Pha-Ngan vrij snel accommodatie. Voor een dikke 11 euro slapen we in een uitstekende bungalow, de beste accommodatie tot nu toe. ’s Middags zijn we nog even naar Haad Rin Nok geweest, het strand waar de wereldberoemde fullmoonparty’s worden gehouden. Iedere maand komen een groot aantal feestgangers naar Ko Pha-Ngan, variërend van 8.000 in het laagseizoen tot 30.000 in het hoogseizoen. De eerste fullmoonparty was in 1987 of 1988, niemand weet dat echt zeker; en het was iemand zijn verjaardag. Het was zo’n goed feest dat dezelfde crew weer bij elkaar kwam en onder de volle maan feestvierde. Vanaf toen groeide het feest uit tot een mekka voor reizigers in de jaren 90 en werd toen het globale dance muziek festival dat het vandaag de dag is. Het strand van Haad Rin Nok lijkt misschien nog wel het meest op Ibiza. Overal mooie mensen en een echte macho-cultuur. Tegen het einde van de middag zijn we in een restaurant bij de pier wat gaan eten. Hier heb ik barracuda gegeten, wat erg lekker was. ’s Avonds zijn we weer terug naar Haad Rin Nok geweest, waar we tot diep in de nacht hebben feestgevierd. Je krijgt hier overal buckets, emmers met sterke drank gemixt met red bull en cola. Rondom de fullmoonparty’s is er op Ko Pha-Ngan echt ontzettend veel te doen: pool party’s, schuimparty’s, afterparty’s die de volgende ochtend om 11 uur beginnen en de hele dag weer doorgaan, je kunt het zo gek niet bedenken. Een aanrader voor iedereen die van feesten houdt!

Dag 35: Ko Pha-Ngan, Thailand

Zoals verwacht werden we vanmorgen wakker met een flinke kater. Na het ontbijt zijn we gaan uitbrakken op Haad Rin Nok, waar het al een stuk rustiger was dan de dag ervoor. Schijnbaar hadden nog meer mensen het gister wat te bont gemaakt. Helaas werd ik tegen het einde van de middag ziek. Ik kreeg koorts waardoor ik terug naar onze bungalow ben moeten gaan. De koorts was best heftig, ik schat zeker boven de 40 graden. Balen, want dit betekende ook dat ik de fullmoonparty van vanavond zou moeten missen. De rest van de avond en nacht heb ik dus noodgedwongen in mijn bungalow moeten doorbrengen.

Dag 36: Ko Pha-Nga, Thailand

Gelukkig was ik ook dit keer maar één dag ziek, waardoor we ’s middags een scooter konden huren om het eiland te verkennen. We zijn allereerst naar de Thaan Sadet waterval gereden. Dit was een avontuurlijk ritje, omdat de weg maar voor de helft geasfalteerd was. De andere helft van de weg was niet geasfalteerd en er zaten overal gaten in de weg. In een gids over Ko Pha Ngan waarschuwden ze zelfs dat deze weg alleen voor ervaren motorrijders is en dat je anders beter een boot of taxi kunt nemen of een jeep kunt huren. De waterval is een sprookje van enorme granieten keien en massa’s zoetwaterpoelen en kan zijn volledige lengte van 3 km bewandeld worden. Het is een heilige serie watervallen waarvan het rivierwater wordt gebruikt in bepaalde koninklijke ceremonies die water van slechts een paar bronnen in Thailand gebruiken. We hebben ook nog een bezoek gebracht aan het strand bij Thaan Sadet. Daarna zijn we naar Koh Ma gereden. Dit eilandje is middels een strand verbonden met het vasteland. Verder hebben we ook nog een bezoek gebracht aan de Wangsai waterval, het Leam Son meer en de Phaeng waterval. Deze laatste waterval is normaal één van de grootste watervallen, maar stond net als de Wangsai waterval leeg. Wel heb ik nog een uitzichtpunt beklommen, vanwaar ik een fantastisch uitzicht had over de jungle. Een scooter huren op dit eiland is overigens echt een aanrader. Je hebt hier hele mooie heuvels met steile hellingen. Bovenop iedere heuvelrug heb je weer een ander uitzichtpunt dat nog spectaculairder is dan het vorige. En waar geen heuvels zijn rijd je tussen ontelbaar veel palmbomen. Genieten dus!

Dag 37: Ko Pha-Ngan, Thailand

Ook vandaag hebben we weer een scooter gehuurd en hebben we enkele stranden langs de kust van Baan Kai verkend. Als je met de scooter vanuit Haad Rin naar Baan Kai rijdt kun je deze vanaf de top van de laatste heuvel zien liggen. Ook hier was het weer prachtig. Het water van de zee was lichtblauw en je kon misschien wel 200 meter ver de zee in lopen, zo ondiep was het. Direct na de kust begon de jungle al, waardoor je de geluiden afkomstig uit de jungle tot in de zee kon horen. Olmo was hier nog met zijn hand op een zee-egel gaan staan. Omdat zijn hele vinger was opgezwollen en trilde zijn we voor de zekerheid toch maar even naar de eerste hulp geweest. Gelukkig was er niks aan de hand. Op de markt in Thongsala hebben we bij verscheidene eetstalletjes nog wat gegeten. Hier hebben ze echt ontzettend lekker voedsel. ’s Avonds hebben we nog een olie massage genomen in Haad Rin. Dit was verreweg de beste massage die ik ooit in mijn leven heb gehad. Zo lekker, dat ik erna besloot nog een voetmassage te pakken. Massages zijn hier niet alleen goed, maar ook nog eens spotgoedkoop. Zo betaal je voor een olie massage zo’n kleine 7 euro per uur, terwijl een voetmassage je zo’n kleine 6 euro per uur kost. Als je goed zoekt zijn ze zelfs nog goedkoper te krijgen, maar vaak is de kwaliteit van deze massages wel beduidend minder.

Dag 38: Krabi, Thailand

Vandaag zijn we met de verboot van Ko Pha-Ngan naar Surat Thani gereist, vanuit waar we een bus naar Krabi hebben genomen. De tocht met de veerboot was erg mooi, omdat je langs allerlei eilanden in de Golf van Thailand vaarde. Zo zagen we bijvoorbeeld Ko Samui, waar ik in december al ben geweest, en enkele eilanden van het Ang Thong Nationaal Marine Park. We kwamen pas laat in de avond in Krabi aan en na het vinden van een hotel zijn we dan ook direct gaan slapen.

Dag 39: Krabi, Thailand

Vanmorgen hebben we vanuit Krabi Stad een longtail boot genomen naar Laem Phra Nang. Alle boten vanuit Krabi landen op East Railay, terwijl wij op Ao Ton Sai moesten zijn. We hebben daardoor eerst van East Railay naar West Railay moeten lopen en vanuit daar hebben we een andere longtail boot naar Ao Ton Sai moeten nemen. Ao Ton Sai is het reizigersstrand, met een grotere keuze aan low-budget accommodatie dan Railay en regelmatige strandfeesten die de hele nacht doorgaan georganiseerd door één van de bars aan de kust. Enkele honderden meters van de kust, verspreid in de overblijfselen van een bos, liggen ook een aantal reggae-bars, die leuk zijn om de avonden in door te brengen. Na een hele tijd voor accommodatie te hebben gezocht hebben gezocht (voor 5 euro heb je hier al een bungalow!) en nog wat gegeten te hebben lagen we na het middaguur dan eindelijk op het strand. Helaas was dit maar voor korte duur, omdat het vrijwel meteen begon te regenen. En niet zo’n beetje ook! Het regenseizoen staat voor de deur, wat inhoudt dat iedere dag de regen gedurende enkele uren met bakken uit de lucht valt. De rest van de dag konden we het strand dus wel vergeten. We hebben het de rest van de dag daarom maar rustig aan gedaan in het restaurant behorende bij onze bungalow, waar je kunt tafeltennissen en films en voetbal kunt kijken.

Dag 40: Krabi, Thailand

Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan om de stranden van Krabi te gaan verkennen. Allereerst ben ik van ons strand, Ao Ton Sai, naar West Railay, een ander strand, gelopen. Het strand zelf is niet één van de mooiste stranden van Krabi, maar het karstgevulde uitzicht is ontzagwekkend en Ao Ton Sai’s eigen oranje-en-oker-gestreepte kliffen zijn even geweldig, druipend met rotsachtige tierelantijntjes, wimpels en torentjes die veel rotsklimmers aantrekken. Het strand van West Railay is daarentegen wel heel erg mooi. Na Ao Phra Nang is dit het mooiste strand in Laem Phra Nang met even indrukwekkende karstlandschap, kristalhelder water en een lange vlakte van goed zand. Vanuit West Railay ben ik naar East Railay gelopen, het minst aantrekkelijke strand van de kaap zijn stranden. Het is niet geschikt om te zwemmen door de vrij dichte mangrovegroei, een getijde dat kilometers ver gaat en een baai die druk is met inkomende longtails. Halverwege langs de wandelweg die de oostelijke hoek van Ao Phra Nang met East Railay verbindt ben ik een steile afdaling opgeklommen. Hier ben ik allereerst naar een uitzichtpunt gelopen, vanwaar je een fantastisch panoramisch uitzicht had over East en West Railay. Dit was misschien wel het mooiste uitzicht dat ik ooit in mijn leven heb gezien. Daarna heb ik nog een andere klif beklommen. Deze klim was een echte uitdaging. Je moest over allemaal rotspunten heen klimmen en overal waar je je handen neerzette liepen mieren. Even doorbijten dus. Helaas was er bovenaan de top niets te zien, omdat het zicht ontnomen werd door bomen. Dan maar weer terug naar beneden. Dit was nog een grotere uitdaging dan de klim naar boven. Geheel ongevaarlijk was deze klim ook niet. Het was best glibberig en wanneer je zou uitglijden was de kans groot dat je óf naar beneden viel óf door een rotspunt doorboord werd. Gelukkig was alles goed gegaan, waardoor ik ongedeerd voort kon zetten naar Sa Phra Nang (Princess Lagune). Helaas kon ik deze lagune niet bereiken, omdat de derde klim naar beneden een hellingsgraad had van 90 graden. De eerste en tweede klim naar beneden hadden ook een hoge hellingsgraad, maar hier had je wel nog stenen waar je je voeten op kon zetten. Deze ontbraken bij de derde klim naar beneden, waardoor ik besloot maar weer terug omhoog te klimmen en richting Ao Phra Nang, de lieflijkste plek op de kaap, te gaan. Dit strand is door kenners uitgeroepen tot één van de mooiste stranden van de wereld en zeker van Azië. Op Ao Phra Nang ben ik nog naar een ander uitzichtpunt geklommen, dat overigens minder spectaculair was dan het eerste, maar desondanks toch de moeite waard was. Na het avondeten hebben we nog wat biri’s geklapt in een bar tegenover onze bungalow. Hier waren zowat alle backpackers die verbleven op Ao Ton Sai te vinden.

Dag 41: Ko Phi Phi, Thailand

Vanmorgen zijn we met de boot van Ao Ton Sai in Krabi naar het andere Ao Ton Sai op Ko Phi Phi gereist. Het eiland van Ko Phi Phi Don ziet er adembenemend mooi uit wanneer je het benadert vanuit de zee, haar klassieke bogen van puur wit zand vormgegeven door dramatische kliffen en omwikkeld door turkoois water zo helder dat de banken van koolkoraal en geelgestreepte tijgervissen duidelijk zichtbaar zijn vanaf het oppervlak. De prijzen op Ko Phi Phi liggen een stuk hoger dan in de rest van Thailand. Desondanks lukte het ons toch een kamer voor zo’n dikke 11 euro te vinden (de meeste accommodatie begint bij het dubbele). Waar je in de rest van Thailand voor dit bedrag een uitstekende kamer hebt, heb je op Ko Phi Phi voor dit geld een kamer met gedeelde badkamer met slechts een matras op de grond. Wel hebben we gratis wifi, iets dat door de meeste hotels en guesthouses kosteloos wordt aangeboden. De rest van de dag hebben we de stranden van Ko Phi Phi verkend. We zijn allereerst naar Ao Loh Dalum gelopen, dat bij vloed verbazingwekkend mooi uit ziet met haar glorieuze curven van poederwit zand afgezet tegen lichtblauw water. Daarna zijn we naar het uitzichtpunt dat uitkijkt over de verre oostelijke hoek van Ao Loh Dalum gelopen. Dit uitzichtpunt biedt een geweldig panorama over de tweelingbaaien van Ao Loh Dalum en Ao Ton Sai dat misschien nog wel mooier was dan het panorama dat ik gisteren in Krabi zag. Verder zijn we ook nog naar de stranden van Hat Pak Nam en Ao Loh Bakao gelopen. Als je de menigte rond Ton Sai wilt ontsnappen moet je hier naar toe gaan, al kost het wel wat moeite om ze te bereiken. De baaien zijn stil en ondersteunen ieder slechts een paar bungalows. Op Hat Pak Nam hebben we gesnorkeld en op Ao Loh Bakao hebben we in het zwembad van een resort gezwommen. Terug in Ton Sai hebben we bij een bar in een zwembad nog een biri geklapt en bij een eetstalletje op de markt wat gegeten. Tijdens de wandeling die we vandaag gemaakt hebben werden we ook verscheidene keren geconfronteerd met de tsunami die hier op 26 december 2004 aan meer dan 2000 mensen het leven heeft gekost. Na de tsunami heeft de regering een tsunami waarschuwingssysteem gecreëerd dat publieke mededelingen omroept vanuit speciale torens en vluchtroutes uitgestippeld, benadrukt door ontelbare “Tsunami Hazard Zone” tekens in alle grote resorts. Ook is er een tsunami dorp waar men heen kan vluchten ingeval van een nieuwe tsunami en een klein tsunami herdenkingspark dat enkele van de slachtoffers herdenkt. Op Ko Phi Phi werd vooral de zanderige landengte getroffen. Een vijf meter hoge golf stortte neer vanuit het noorden, over de hotels, restaurants en honderden zonnebaders op Ao Loh Dalum en een drie meter hoge golf vanuit het zuiden denderde over de veerbootdok en het toeristendorp in Ao Ton Sai. De golven ontmoetten elkaar in het midden waar ze 70% van alle gebouwen op de zanderige landengte uitwisten. Gelukkig zijn veel huizen, winkels en hotels sinds toen herbouwd dankzij de hulp van eilandwerkers, duikpersoneel, bezorgde reizigers en vrijwilligerstoeristen. Maar de emotionele en sociale erfenis van de tsunami duurt voort en de meeste inwoners langs de Andaman kust hebben een verhaal te vertellen. Veel tsunami overlevenden zijn nu ook bang voor de zee. Vissersmannen moeten nog steeds brood op de plank krijgen, maar ze kunnen het niet vergeten: sommige longtail bootmannen die bang zijn voor geesten varen niet alleen langs plekken waar eerst dorpen stonden. Getraumatiseerde mensen van het vaste land kunnen nog niet terug in een boot stappen en honderden personeelsleden van hotels hebben andere banen gezocht in de noordelijke stad Chiang Mai, zo ver mogelijk weg van de zee als mogelijk.

Dag 42: Ko Phi Phi, Thailand

Vandaag hebben we een dagtocht met een longtailboot gemaakt. Allereerst hebben we een bezoek gebracht aan Monkey Beach, een mooi strand waar je naast mensen ook een heleboel apen tegenkomt. Daarna hebben we een bezoek gebracht aan Musquito Island waar we gesnorkeld hebben. We zagen hier echt ontelbaar veel vissen. Op een gegeven moment ging de gids ook nog eens voer in het water gooien met als gevolg dat we alleen nog maar vissen om ons heen zagen. Sommige vissen zagen mij zelfs als voer aan, waardoor ik een paar keer gebeten ben door ze. Geluncht hebben we op Bamboe Island. Ik heb nog nooit zo’n mooi wit zand en blauw water gezien als op dit eiland. Na de lunch hebben we nog gesnorkeld bij Shark Point. Hier waren minder vissen dan bij Musquito Island, maar wel meer verschillende. We zagen werkelijk de mooiste tropische vissen. Ook zagen we een haai voorbij zwemmen, wat erg indrukwekkend was om te zien. Tot zover Ko Phi Phi Don. Naast Ko Phi Phi Don bestaan de Phi Phi eilanden ook nog uit Ko Phi Phi Leh en een viertal andere eilanden. Ko Phi Phi Leh is ruwer dan zijn tweeling Ko Phi Phi Don en is slechts een kwart van de grootte. Hier hebben we een bezoek gebracht aan de Viking Cave, Loh Samah Bay en Maya Bay. Met name deze laatste twee waren oogverblindend. Loh Samah is een lagune waar je heerlijk kunt zwemmen in het smaragdgroene water. Maya Beach is de plek waar The Beach is opgenomen. Dit is de mooiste plek waar ik tot nu toe in mijn leven ben geweest. Het is de meest idyllische baai van alle baaien in het gebied, waar het water rustig en heel helder en het koraal extreem gevarieerd is. Een bezoek aan slechts Ko Phi Phi Don wanneer je de Phi Phi eilanden bezoekt zal tegenvallen, omdat de Phi Phi eilanden als de mooiste eilanden van Thailand worden gezien. Dit komt met name door de schoonheid van de andere eilanden. Een dagtocht met een longtailboot is dan ook een must!