Van noord naar zuid en weer terug

NAMASTE!!!

Bedankt voor alle leuke reacties bij mijn vorige, eerste blog! Het is me tot op heden echter nog niet gelukt om via Reislogger reacties naar jullie terug te zenden. Ik hoop dat dit probleem snel is opgelost! Laat het jullie in ieder geval niet weerhouden net zo’n leuke reacties te plaatsen als bij mijn vorige blog. Mocht het probleem zich blijven voordoen dan zal ik middels hyves of email zo nu en dan een reactie naar een ieder van jullie terugsturen.

Geïnteresseerden kunnen ook eens een kijkje nemen op: http://www.travelindependent.info/asia-southern.htm#India. Op deze site staat precies beschreven hoe het is om te reizen in India. Ik heb het eens doorgelezen en ik kan niet anders zeggen dan dat alles wat daar staat ook van toepassing is geweest op mijn reis door India. Het had naar mijn mening niet beter verwoord kunnen worden.

Dag 15: Mumbai, India

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Elephanta Island. De uit de rotsen gehouwen tempels op dit eiland zijn een UNESCO Werelderfgoed. Men schat dat de tempels tussen 450 en 750 na Christus zijn gemaakt. De één uur durende boottocht door de haven van Mumbai naar Elephanta Island was mooi. We zagen tientallen schepen voor anker liggen, wachtend om hun lading in de haven van Mumbai te kunnen lossen. Elephanta Island zelf was niet heel erg bijzonder. Van de vijf grotten, was slechts de hoofdgrot interessant. ’s Avonds hebben we niet veel meer gedaan, omdat we om 23.05 uur de nachttrein naar Goa moesten hebben. Vantevoren was ons al gewaarschuwd dat deze vol zou zijn, omdat de meeste reizigers vanuit Mumbai via Goa verder naar het zuiden reizen. We hebben de gok toch gewaagd, echter zonder succes. De komende drie dagen waren alle sleepers al gereserveerd, er waren alleen nog kaartjes voor de algemene klasse verkrijgbaar. Omdat we niet nog langer in Mumbai wilden blijven en andere plaatsen ook geen reële optie waren besloten we toch maar twee kaartjes voor de algemene klasse te kopen. Dit was dezelfde klasse waarin we de eerste dag van Delhi naar Amritsar hebben gezeten (zie mijn eerste blog) en ook dit keer waren de wagons van deze klasse weer tot het dak gevuld. Geen optie dus. We gingen daarom maar op een bed in de sleeper klasse liggen dat nog niet bezet was. Het duurde echter niet lang voordat degene die kaartjes voor deze bedden had gereserveerd instapte. Op naar het volgende bed. Ook hier konden we niet lang van genieten. Op ons derde bed was het niet een medereiziger, maar de conducteur die ons wegstuurde. Na een aantal uur flink wat door de trein heen en neer gewandeld te hebben, hebben we uiteindelijk maar besloten de nacht op een stuk krant op de grond door te brengen. Niet alleen waren er geen bedden meer vrij, het geduld van de conducteurs raakte ook langzaam op. Net toen we dachten lekker te kunnen gaan slapen kwam de conducteur weer. Ook op de grond mochten we niet slapen, waardoor we een boete kregen van zo’n kleine 12 euro. Hier gingen we uiteraard niet mee akkoord. Wat volgde was een flinke woordenwisseling en nadat we dreigden een klacht over hem bij de regering in te dienen druipte hij snel af. De rest van de nacht hebben we hem niet meer gezien of gehoord. Toen tegen het aanbreken van de ochtend weer een aantal bedden vrijkwamen zijn we hier op gaan liggen. Ook dit was weer van korte duur. Binnen mum van tijd stond er weer een conducteur voor ons. Dit keer heeft Olmo wel de boete betaald, omdat hij graag nog een paar uur fatsoenlijk wilde slapen. Ik ben de rest van de treinrit wakker gebleven, omdat het toch al licht buiten was en ik niet meer kon slapen.

Dag 16: Goa, India

Kijkend uit het raampje van onze trein bleek al snel in wat voor een paradijs we terecht zijn gekomen. Goa is groen, glinsterend en schitterend. Bij aankomst in Old Goa hebben we direct een autoriksja naar Panaji gepakt. Panaji is de hoofdstad van Goa. In tegenstelling tot andere Indiase provinciehoofdsteden is Panaji schoon, vriendelijk en handelbaar en niet chaotisch, frustrerend en miserabel. Het centrum staat vol met gekleurde koloniale huisjes uit het Portugese tijdperk. In de namiddag ben ik met de bus terug naar Old Goa gegaan. Van de 16^e tot de 18^e eeuw was Old Goa ‘het Rome van het Oosten’. Ik heb hier onder andere een bezoek gebracht aan de Sé Kathedraal (de grootste kerk van Azië), de Kerk van St Francis de Assisi en de Basiliek van Bom Jesus. Waar we vandaag ook voor het eerst kennis mee hebben gemaakt is met de extreme hitte die India soms kent. De lente is dan wel pas net begonnen, maar nu was het al rond de 35 graden met een luchtvochtigheid van 95%! Je hoefde maar enkele minuten te lopen met je rugzak en je t-shirt was al helemaal doorweekt. Zelfs ’s avonds op bed met de ventilator aan liepen de zweetdruppels nog over je hoofd. Bezoek India dan ook zeker niet buiten de wintermaanden!

Dag 17 t/m 20: Goa, India

De rest van onze dagen in Goa hebben we vooral doorgebracht aan het strand. We hebben liggen bakken in de zon, in de zee gezwommen, gegeten in gezellige strandtentjes, flink wat biri’s geklapt en zelfs een beetje gesport. We hebben een dagje doorgebracht in Benaulim, een rustig strand met veel budgetaccommodatie, en drie dagen in Palolem, volgens het Amerikaanse reismagazine Condé Nast Travellers verkozen tot de tien beste stranden ter wereld. Helaas was Benaulim niet echt iets voor backpackers, omdat de meeste toeristen hier Indiërs of bejaarde Europeanen waren. Niet bepaald hormoonopwekkend dus. Wel hebben we er in een leuk strandhutje overnacht voor slechts 2,40 euro per persoon per nacht! In Palolem hebben we twee dagen aan het strand gelegen en één dag een scooter gehuurd. Via Agonda, het stille, idyllische geheim van Zuid-Goa, en het fort Cabo da Rama zijn we in noordelijke richting naar Carvelossim en Mobor gereden. Vooral de route tussen Agonda en Betul was mooi. De weg windt er over schitterende, kronkelende heuvels vol met palmbomen. Ook waren er zo hier en daar enkele mooie rijstvelden te zien. Één van de avonden hebben we ook nog meegedaan aan een penalty shootout op het strand. De inzet was 80 eurocent en de winnaar kon zo’n 25 euro winnen. We dachten met z’n tweeën dit prijzengeld wel even binnen te slepen. Indiërs kunnen immers niet voetballen, ze zijn alleen goed in cricket en hockey. Hier hebben we ons echter in vergist. De meeste deelnemende Indiërs konden best een aardig balletje trappen, zo goed zelfs dat ze bij menig eerste elftal van een amateurvereniging zouden kunnen meedraaien. Gevolg was dat we er in de eerste ronde gelijk uitlagen: penalty’s nemen kunnen we dus nog steeds niet.

De laatste avond in Goa hebben we de trein naar Alleppey gepakt. We vreesden weer eenzelfde treinrit als van Mumbai naar Goa mee te maken, omdat alle sleepers al enkele dagen waren gereserveerd. Toch waagden we het er weer op. Na het reserveren van onze treinkaartjes stonden we tweede respectievelijk derde op de wachtlijst. Dit was echter niet de enige wachtlijst. Voor de onze was nog een andere wachtlijst met voorrang op bedden in de sleeper klasse. We wisten dus pas vlak van tevoren of we wel of geen bed toegewezen zouden krijgen. Gelukkig bleek dit bij aankomst op het treinstation van Margao wel het geval te zijn, wat ons een lange, slapeloze nacht op een stuk krant op de grond bespaarde.

Dag 21: Alleppey, India

De komende dagen brengen we een bezoek aan alweer de zevende provincie van India. Na Punjab, Uttarakhand, Uttar Pradesh, Rajasthan, Maharasjtra en Goa is het nu de beurt aan Kerala, de groenste provincie van India. Dat Kerala de groenste provincie van India is bleek al meteen toen we wakker werden en vanuit ons treinraampje naar buiten keken. Overal waren er palm- en bananenbomen te zien. De onbetwiste hoofdattractie van een bezoek aan Kerala is reizen door het 900km netwerk van waterwegen dat de kust omzoomt en ver landinwaarts druppelt. Lang voor de komst van wegen waren deze waterwegen de gladde snelwegen van Kerala en veel dorpelingen gebruiken vandaag de dag nog steeds peddelkracht als hun voornaamste manier van transport. Tochten door de backwaters doorkruisen palmomzoomde meren met overal Chinese vissersnetten en winden hun weg door smalle, schaduwrijke kanalen waar kokus, kopra en cashews op boten worden geladen. Langs de weg liggen geïsoleerde dorpjes waar het boerenleven doorgaat zoals het dat al eeuwen doet. Nadat we accommodatie hadden gevonden in Alleppey, de uitvalsbasis voor de backwaters, hebben we een fiets gehuurd en zijn we wat door het stadje gaan fietsen. We waren op zoek naar een bepaald restaurantje waar we wat wilden gaan eten en werden hierbij geholpen door een Indiër. Net zoals zoveel andere ‘behulpzame’ Indiërs helpen zij in eerste instantie vooral zichzelf en dit was ook nu weer niet anders. Na het wijzen van de weg schoof hij bij een andere Indiër aan tafel en bestelde hij zich een sandwich. Gedurende zijn gehele maaltijd heeft hij onafgebroken naar ons liggen kijken (zelfs toen we datzelfde bij hem terug gingen doen!) en erna durfde hij ook nog eens - zonder het ons gevraagd te hebben – zijn sandwich bij ons op de rekening te laten zetten. Hier gingen we uiteraard niet mee akkoord. Nadat we ons eigen eten hadden afgerekend en naar buiten liepen bleef hij ons lastigvallen en vragen om een tip. Toen hadden we er genoeg van en hebben we hem vriendelijk verzocht ons verder met rust te laten. Dit deed hij ook meteen, net als alle andere Indiërs die je lastigvallen. Ook moet je nooit meer betalen dan dat je zelf redelijk lijkt. Sowieso betaal je altijd al teveel, maar men vaak vraagt ook nog eens echt onredelijke bedragen. Je kunt dan het beste een in jouw ogen redelijk bedrag betalen en daarna weglopen. Je hoort dan meestal niets meer van ze.

Dag 22: Backwaters, India

Vandaag zijn we vroeg opgestaan, omdat we om 7.30 uur de veerboot van Alleppey naar Kottayam wilden nemen. Tijdens deze boottocht besefte ik me dat ik op misschien wel de mooiste bestemming van mijn reis door India was. Overal om me heen waren meren en palmbomen te zien. Wat me hier eigenlijk ook pas voor het eerst opviel tijdens mijn reis door India was hoeveel Indiërs wel niet een snor hebben. Werkelijk iedere mannelijke passagier op de veerboot had een snor! De New Kids zijn er niets tegen! Vanuit Kottayam hebben we meteen de bus gepakt naar Kumarakom, het hart van Kerala. Hier hebben we een bezoek gebracht aan een vogelreservaat, wat overigens erg tegenviel. We hebben erna maar meteen de bus terug genomen naar Alleppey, omdat we dezelfde dag ook nog met de bus naar Kochi moesten.

Dag 23 en 24: Kochi, India

Ook in Kochi was het weer erg warm. De eerste dag hebben we de joodse wijk bezocht, de enige in heel India. Hier was echter niet veel te beleven. Verder hebben we niet veel meer gedaan, omdat Olmo rond de middag ziek werd. Wel ben ik ’s avonds nog naar een Kathakali voorstelling geweest, waarin een verhaal wordt verteld door precieze bewegingen, voornamelijk handgebaren en gezichtsuitdrukkingen. Dit was wel leuk om te zien. Ook zijn we nog gaan eten bij een Thaj. De tweede dag was het mijn beurt. In vier weken reizen door India ben ik nu al twee keer ziek geweest, terwijl ik thuis nooit ziek ben. Blijkbaar gelden er in India andere wetten. Wel ben ik ’s morgens nog even opgestaan om naar de Chinese vissersnetten te gaan kijken, maar daarna ben ik weer direct het bed ingedoken. Overigens waren deze Chinese vissersnetten wel erg leuk om te zien. Door middel van een aantal touwen trokken een aantal Indiërs een houten balk naar beneden waarna door middel van een soort van hefboomconstructie een vissernet uit zee geheist werd. Ondanks de enorme vissersnetten werden er per keer slechts één à twee vissen gevangen. Veel tijd om uit te rusten had ik echter niet. Om 15.30 uur moesten we al de bus naar het vliegveld hebben, omdat we om 19.15 uur van Kochi – via Mumbai – naar Delhi vlogen. We kwamen hier pas na middernacht aan en nadat we een half uur in de taxi naar Paharganj, een gebied propvol met goedkope accommodatie, hadden gezeten en hier nog naar accommodatie hadden moeten zoeken lagen we pas om twee uur in bed.

Dag 25: Delhi, India

Delhi is overbevolkt, verergerend, vervuild, extreem en hectisch. Het is een stad van verschillende werelden. Oud Delhi, allemaal fabelachtige waanzin en afbrokkelende macht, was ooit de hoofdstad van Islamitisch India. De Britten bouwden het ruime, gracieuze New Delhi als hun imperiale hoofdstad. Hoe chaotisch Delhi is bleek al meteen tijdens onze rit per fietsriksja van Paharganj naar het Rode Fort. Werkelijk iedere vierkante meter van de straat was benut, was het niet door voetgangers of riksja’s dan was het wel door één van de vele straatverkopers. We hadden ogen te kort om alles wat er om ons heen gebeurde in ons op te nemen. Wat tijdens onze rit per fietsriksje ook opviel was het grote aantal bedelaars zonder armen en/of benen. Heel erg triest allemaal. Ook in het Rode Fort kwamen we in een restaurantje een kleuter tegen die hoogstwaarschijnlijk al helemaal op zichzelf aangewezen was. Hij kreeg van iemand die in het restaurant werkte een maaltijd mee. Men schat dat er in Delhi zo’n 100.000 straatkinderen leven. De meeste zijn van huis weggelopen, anderen zijn wezen en weer anderen zijn gewoon spoorloos – vaak per ongelijk gescheiden van hun ouders tijdens religieuze pelgrimstochten. In de Lonely Planet stond ook een interview met één van deze straatkinderen. Dit was erg interessant om te lezen. Toen hij zeven was, was hij van huis weggelopen, omdat er problemen over voedsel waren en er niet genoeg te eten was. Hij had vervolgens acht jaar op het dak van het station gewoond, maar sliep soms ook in parken of in een opvangtehuis nabij Kashmiri Gate. Ook was hij al verscheidene keren opgesloten, omdat het illegaal is om op het station te leven. Als je je bedenkt dat dit slechts één van de honderduizend verhalen is, word je daar toch wel even stil van. Gelukkig gaat het met het straatkind uit het interview in de Lonely Planet inmiddels wel stukken beter: hij doet nu zijn eerste jaar school en is al verscheidene keren terug geweest om zijn familie te zien. Behalve het straatkind in het restaurantje was het Rode Fort weinig indrukwekkend, zeker niet als je al in het Agra Fort in Agra bent geweest. Slechts de toegangspoort was een foto waard, zonde van de entree dus! Na het Rode Fort hebben we nog een bezoek aan de Jama Masjid of Vrijdagmoskee gebracht, de grootste moskee van India. We hebben de zuidelijke minaret beklommen vanwaar we een schitterend uitzicht over Old Delhi en het Rode Fort hadden. Zo ver we konden kijken was er één zee van huizen te zien.

Dag 26: Delhi, India

We hebben onder andere een bezoek gebracht aan de Qutb Minar, de Lotusempel, de Lodhituinen en de tombe van Humayun. Helaas bleek de Lotustempel op zondag gesloten te zijn, waardoor we deze misschien wel spectaculairste bahaitempel ter wereld alleen van buiten konden aanschouwen. Ook de tombe van Humayun was aanvankelijk gesloten, omdat de prins van België een bezoek aan deze tombe bracht. Toen we hier later op de dag terugkwamen ging deze weer net open en zagen we de prins via een escorte nog net wegrijden. De verschillende bezienswaardigheden maken met de dag wel steeds minder indruk op ons. Deels komt dit doordat ze qua architectuur allemaal heel erg veel op elkaar lijken, maar deels ook omdat we de meest indrukwekkende bezienswaardigheden als de Gouden Tempel en de Taj Mahal in het begin hebben bezocht. Latere bezienswaardigheden ga je dan automatisch hiermee vergelijken, terwijl dit eigenlijk niet helemaal eerlijk is. Ook hebben we tot nu toe voornamelijk stedelijke bezienswaardigheden bezocht. Ik denk dan ook dat we na het bezoeken van enkele natuurlijke bezienswaardigheden, de stedelijke bezienswaardigheden weer gaan waarderen zoals dat eigenlijk zou moeten.

Dag 27: Delhi, India

Omdat veel bezienswaardigheden in Delhi op maandag gesloten zijn en we de belangrijkste bezienswaardigheden toch al gezien hebben, hebben we besloten het vandaag rustig aan te doen. Sowieso hadden we anders niet heel veel kunnen zien, omdat we om 18.45 uur al de nachttrein naar Varanasi moesten hebben. We hebben eigenlijk de hele dag op internet gezeten. Hier kwam ik een interessante vacature tegen voor medewerker-vrijwilliger De Oranjecamping 2010. Helaas moest je wel bij één van de selectiedagen in Nederland aanwezig zijn, wat dus geen optie voor mij is. Toch heb ik een email naar het desbetreffende uitzendbureau gestuurd met de vraag of ze me op een oproeplijst of iets dergelijks konden zetten zodat ik ze ingeval van nood een paar dagen zou kunnen uithelpen. Wie niet waagt wie niet wint. Ik hoop in ieder geval dat het doorgaat, het zou een mooie kans zijn om het WK Voetbal op een goedkope manier van dichtbij mee te maken. Losse campingarrangementen (zonder vliegreis, wedstrijdkaarten en kampeermiddel) kosten immers maar liefst 99 euro voor drie dagen en twee nachten. Sowieso is alle accomodatie tijdens het WK Voetbal peperduur, vooral in de speelsteden. Hier betaal je al snel zo’n vijftien tot veertig euro voor een dorm, een bed op een slaapzaal met gemeenschappelijke badkamer. Dit is het dubbele tot het vijfdubbele van de normale prijzen! Gelukkig heb ik in de niet-speelsteden wel steeds een dorm voor circa 10 euro en reis ik daarnaast ook veel ’s nachts per bus, wat je weer een overnachting bespaart.

Dag 28: Varanasi, India

Varanasi is één van de meest kleurrijke, chaotiche en indiscrete plaatsen op aarde. Het is ook één van ’s werelds oudste continu bewoonde steden en één van de heiligste plaatsen in India. Hindu pelgrims komen hier naar de ghats langs de Rivier de Ganges om een leven aan zondes van zich af te wassen in de heilige wateren of om hun dierbaren te cremeren. Het is vooral een gunstige plaats om te sterven, aangezien hier vergaan tot moksha leidt (bevrijding van de cirkel van geboorte en dood), wat Varanasi het kloppende hart van het Hindu universum maakt. Hier vinden de meest intieme rituelen van leven en dood in het openbaar plaats en de gezichten en geluiden in en rondom de ghats – om nog maar niet te spreken van de contstante aandacht van touts – is overweldigend. Dit laatste merkten we al direct bij aankomst op het treinstation in Varanasi. Er sprak ons een man aan die ons wilde helpen met het zoeken naar goedkope accommodatie. Nadat we hem meerdere malen hadden duidelijk gemaakt dat we geen hulp nodig hadden bleef hij ons lastig vallen. We stapten bij een andere autoriksja in, maar ook hierin bleef hij ons lastigvallen. Hij reed met ons mee, want we waren zijn gasten en hij wilde ons om die reden gratis en voor niets helpen met het vinden van goedkope accommodatie. Yeah right! Ze vragen jou dan misschien wel inderdaad niets voor hun diensten, maar indirect verdienen ze wel commissie op jouw kosten. Bij voorkeur niet op ingaan dus. In de oude stad vonden we een goedkoop guesthouse. De oude stad is een labyrinth van stegen die te smal zijn voor verkeer. Overal lopen koeien, net als in de rest van India overigens. De koe is hier heilig, wat betekent dat ze overal vrij rond mag lopen. Zo kom je bijvoorbeeld regelmatig een koe midden op een druk kruispunt tegen, maar zagen we ook een koe op het strand en zelfs midden op het station! Als de koe heilig is, is de stront en de pis dat ook. Koeienvlaaien worden gedroogd en bewaard (ik las op internet om op te koken!) en geofferd aan de goden. Maar dat is nog niet alles, India wil zelfs kanker bestrijden met de urine van koeien! ’s Middags hebben we langs de ghats gewandeld. Dit was een ‘people-watching’-wandeling van wereldklasse, aangezien je je mengt met de fascinerende mix van mensen die niet alleen naar de Ganges komen voor een ritueel bad, maar ook om hun kleren te wassen, yoga te doen, offers te brengen, bloemen te verkopen, een massage te krijgen, cricket te spelen, hun buffels te wassen, hun karma te verbeteren door aan bedelaars te geven of om simpelweg rond te hangen. We hebben vooral lang stilgestaan bij de Harishchandra Ghat, één van de twee crematieghats in Varanasi. In deze ghat worden per dag tientallen lijken gecremeerd, terwijl in de Manikarnika Ghat zelfs 200 tot 500 lijken per dag worden gecremeerd! Het duurt zo’n drie uur voordat de brandstapel waarop het lijk wordt gelegd volledig opgebrand is. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe dit in zijn werk ging. Dode lichamen worden behandeld door outcasts (de laagste kaste) en worden door de stegen van de oude stad gedragen naar de heilige Ganges op een bamboebrancard gewikkeld in kleren. Het lijk wordt gedompeld in de Ganges voordat het gecremeerd wordt. Reusachtige stapels brandhout worden langs de bovenkant van de ghat gestapeld; iedere blok wordt zorgvuldig gewogen op reusachtige schalen zodat de prijs van de crematie bepaald kan worden. Er is een kunst om precies genoeg hout te gebruiken om het lijk volledig te verassen. Één lijk was echter niet in kleren gewikkeld. De blik in de ogen van dit lijk zal ik niet snel vergeten. Hij kon zo uit één of andere horrorfilm zijn weggelopen. Bij een ander lijk heb ik van dichtbij liggen kijken hoe het verbrandde. Ik zag de klomp vlees op zijn kuitbeen letterlijk wegsmelten. Voor degenen die de horrorfilm House of Wax hebben gezien: dit was House of Wax. Erg indrukwekkend dus allemaal. Na de wandeling langs de ghats heb ik nog een bezoek aan twee tempels gebracht. ’s Avonds hebben we de ghats vanaf de boot bekeken. Vanaf de boot zagen we bij de Dasaswamedh Ghat ook de ganga aarti ceremonie. Deze was minder bijzonder dan de ganga aarti ceremonie die we in Haridwar zagen, maar desondanks toch de moeite waard.