Moederstad Kaapstad

HALLO!!!

Ik merkte het al enigszins in Thailand en Hong Kong, maar in Zuid-Afrika is het er dan toch echt ingeslopen: reismoeheid. Omdat ik de laatste vier maanden in een nogal hoog tempo heb gereisd (in iedere plaats verbleef ik gemiddeld maar twee dagen) en ik vrijwel iedere dag van ’s morgens tot ’s avonds bezienswaardigheden heb bezocht, is de reislust me een beetje vergaan. Bezienswaardigheden begonnen minder indruk op me te maken en soms moest ik mezelf zelfs motiveren aan bepaalde bezienswaardigheden een bezoek te brengen. Het is dan misschien ook wel goed geweest dat ik in Kaapstad een paar dagen langer dan gepland ben moeten blijven (zie hierna), zeker ook omdat ik die tijd goed kon gebruiken voor het boeken van de rest van mijn vluchten (ik boekte de vluchten Manila – Coron, Puerto Princesa – Boracay, Cebu – Manila, Manila – Kuala Lumpur, Perth – Melbourne, Melbourne – Queenstown en Auckland – Sydney) en het regelen van een aantal andere zaken.

Vlak voor de wedstrijd Nederland – Brazilië raakte mijn digitale camera kapot. Ik heb moeten wachten totdat ik in Kaapstad was voordat ik deze kon laten repareren. Hier bleek dat er iets in de lens was afgebroken, waardoor ik een nieuwe lens in Singapore moest bestellen. Ook dit duurde weer een paar dagen, waardoor ik tot en met mijn derde bezoek aan Kaapstad (dag 139) geen foto’s heb kunnen nemen. In de tussentijd kreeg ik wel een leencamera mee, maar de kwaliteit van deze foto’s was dermate slecht dat ik hier vrijwel geen foto’s mee heb genomen. Omdat ik jullie toch een beeld wil geven van wat ik allemaal heb bezocht, heb ik in mijn blog links naar pagina’s met foto’s van de bezienswaardigheden toegevoegd. Wanneer jullie op de grijze bezienswaardigheden klikken zal de link zich in een nieuw venster openen.

Dag 127: Umtata, Zuid-Afrika

In de morgen kwam ik terug van mijn overnachting bij de Xhosa in een dorpje nabij Coffee Bay. In Coffee Bay heb ik eerst nog wat zaken geregeld, waarna ik met minibusjes achtereenvolgens naar Nobantu en Umtata ben gereisd. In Umtata heb ik een uurtje of zeven in de kou moeten wachtten op mijn bus (reizen heeft ook z’n mindere kanten). Vlak voordat mijn bus arriveerde ontmoette ik een Zuid-Afrikaanse (Shirley) die me een kaartje voor Nederland – Brazilië aanbood. Haar vader werkte namelijk bij de SAFA (de Zuid-Afrikaanse voetbalorganisatie) en van hem had ze twee VIP-tickets gekregen, één voor haar en één voor iemand anders. Ik wilde sowieso al naar de wedstrijd, dus ik vroeg haar hoeveel ze ervoor wou hebben. Wonder boven wonder was het kaartje voor niets; mijn dag kon dus niet meer stuk! Ik trakteerde haar op een drankje en wat eten en nam daarna om half 12 samen met haar de nachtbus naar Port Elizabeth.

Dag 128: Port Elizabeth, Zuid-Afrika

In de vroege ochtend kwam ik aan in Port Elizabeth, waarna ik met Shirley een taxi naar haar hotel en daarna naar mijn backpacker heb genomen. Haar hotel was echter te duur voor haar alleen, waardoor ze noodgedwongen naar andere accommodatie op zoek moest. Dit was echter nog niet zo makkelijk, omdat veel accommodatie tijdens het WK al weken van tevoren volgeboekt was en al helemaal in speelsteden rond speeldata. Ik hielp haar daarom aan een slaapplek bij mijn backpacker, die eigenlijk ook al volgeboekt was, maar waar ze wel nog een campingplaats voor haar hadden. Terwijl zij haar spullen op het vliegveld ophaalde zette ik voor haar de tent op. Nadat ze weer terug bij de backpacker was zijn we met een bus naar het Nelson Mandela Bay Stadion gegaan. De sfeer voor de wedstrijd was hier nog beter dan in Kaapstad. Behalve duizenden vrolijke, feestvierende Nederlanders en Brazilianen zag ik er ook de oranje bussen van de supportersverenigingen van het Nederlands Elftal. Wat ook opviel was het grote aantal mensen dat nog kaartjes verkocht. Bij voorgaande wedstrijden moest je ze goed zoeken, hier vonden ze jou. We konden echter nog niet naar binnen, omdat de kaartjes nog vanuit Johannesburg moesten aankomen. Toen de vlucht was geland (half vier, de wedstrijd begon om 4) ging Shirley de tickets ophalen in een hotel waar iemand ze had afgegeven. Ik bleef bij het stadion wachtten, maar begon me wel steeds meer zorgen te maken of ik het aangeboden ticket nog wel (op tijd) zou krijgen. Na een aantal telefoontjes over en weer was Shirley halverwege de eerste helft dan eindelijk terug. We moesten echter nog helemaal naar de andere kant van het stadion met een taxi, omdat daar de ingang voor de VIP’s was. Bij aankomst bleek echter dat we niet naar binnen mochten, omdat we alleen een bandje hadden en geen tickets. We mochten pas naar binnen na goedkeuring van een bepaald iemand, maar deze persoon kon geen goedkeuring geven omdat hij/zij bezig was met de ministers. Na een lange discussie en een aantal telefoontjes over en weer mochten we gelukkig toch naar binnen. Nog net voor het einde van de eerste helft waren we in het stadion, maar Nederland stond al met 1 – 0 achter. Dan maar hopen op een goede tweede helft, maar eerst pauze. Voor degenen met VIP-kaartjes was er een gratis buffet en waren er gratis drankjes. En geen hotdogs en bier, maar oesters en champagne. Nice! Na de pauze keek ik de tweede helft op zowat de beste plaats in het stadion, in het vak waar Seph Blather normaal gesproken ook zit. Daar zat ik dan met mijn volledig oranje geschminkte gezicht tussen alle bobo’s in pakken en mantelpakken. Ik was inmiddels al behoorlijk zat (voor de wedstrijd had ik behoorlijk wat biri’s geklapt in de zon) dus toen Nederland gelijk maakte en even daarna nog eens scoorde schreeuwde ik het uit. Tot aan het eindsignaal heb ik in spanning gezeten, maar toen de scheidsrechter voor het laatst floot was het vooral blijheid dat overheerste. Ook de andere Nederlanders in het stadion gingen uit hun dak. In het vak waar ‘de harde kern’ zat was het zelfs een uur na het einde van de wedstrijd nog onrustig. Na de wedstrijd (klik hier voor een beeld van de sfeer voor, tijdens en na de wedstrijd) heb ik met Shirley een taxi terug naar de backpacker genomen. ’s Avonds ben ik vroeg gaan slapen, omdat ik doodmoe was van de busreis van gisteren, waarin ik nauwelijks een oog had dichtgedaan.

Dag 129 en 130: Knysna, Zuid-Afrika

’s Morgens (of eigenlijk ’s middags, omdat ik weer een paar uur moest wachtten voordat het minibusje vol was) heb ik een minibusje naar Knysna genomen. ’s Avonds heb ik hier een aantal zaken geregeld, waarna ik ben gaan slapen. De volgende dag heb ik Knysna verkend. Knysna is het belangrijkste stadje op de Tuinroute, doordat het een zeldzaam mooie lagune omvat en omgeven is door oude bossen. Als het voormalige centrum van de houtindustrie, leverde het geelhout en stinkhout voor spoorlijnen, scheepvaart en huizenbouw en het heeft nog steeds verscheidene winkels specialiserend in houtwerk en traditionele meubels. De lagune is altijd populair geweest bij zeilenthousiastelingen en er is een bloeiende oesterindustrie. Wegens tijdgebrek (ik moest dezelfde dag nog met taxi’s naar Oudtshoorn) bezocht ik er eigenlijk alleen de Knysna lagune. De lagune opent tussen twee zandstenen klippen, bekend als de Heads – ooit uitgeroepen door de Britse Koninklijke Marine als de gevaarlijkste haveningang in de wereld. Op de oostelijke landtong ben ik naar het uitkijkpunt gelopen, vanwaar je een mooi uitzicht op de zee had. ’s Middags heb ik een taxi naar George genomen, van waaruit ik een andere taxi naar Oudtshoorn nam. Met name dit laatste ritje was mooi, nu we over de Outeniqua Pas reden, vanwaar de uitzichten geweldig waren. Na aankomst in mijn backpacker huurde ik er bij een andere backpacker een mountainbike, zodat ik de volgende dag naar de Swartberg Pas zou kunnen fietsen, zo’n 60km van Oudtshoorn.

Dag 131: Oudtshoorn, Zuid-Afrika

Eind 1860, zou geen zelfrespecterende society dame in de Westerse wereld dood worden gezien zonder een struisvogelpluim die haar hoofdbedekking versierde. De mode-hausse in struisvogelveren duurde tot en met de depressie van 1914 en gedurende deze tijd maakten de ‘veren baronnen’ van Oudtshoorn hun fortuinen. Je kunt hun gracieuze huizen vandaag de dag nog steeds zien, samen met andere bouwkundige aanwijzingen naar Oudtshoorn’s voormalige welvaart. Het stadje blijft de struisvogelhoofdstad van de wereld en is nu het bloeiende toeristencentrum van de Little Karoo. Struisvogelleer is populair en duur; veren, eieren en biltong zijn overal verkrijgbaar en het vlees is altijd op het menu (een gezonde optie met geen cholesterol). Met mijn gehuurde mountainbike fietste ik er allereerst naar de Cango Caves, zo’n 30km van Oudtshoorn. Al snel werd duidelijk dat mijn aanvankelijke plan om naar de Swartberg Pas te fietsen er vandaag niet in zat. Ik had hier niet alleen niet genoeg tijd (ik moest dezelfde dag nog met een taxi naar George), maar ook niet de benen voor. Had ik een goede wielrenfiets tot mijn beschikking gehad en meer tijd, dan had het er wellicht wel in gezeten. De Cango Caves zijn hevig gecommercialiseerd, maar indrukwekkend. Ik koos er voor de Adventure Tour, waarbij je moest kruipen door nauwe en vochtige plaatsen, waaronder de zogenaamde Schoorsteen van de Duivel (45cm breed, 3.5m lang) en Brievenbus van de Duivel (27cm hoog). Na de Cango Caves bezocht ik een struisvogelboerderij, waar ik een begeleide toer van 45 minuten nam. Ik voerde er een struisvogel, reed er op een struisvogel (vergelijkbaar met rijden op de stier in de Valkenier) en kreeg er een ‘nekmassage’ van een aantal struisvogels. Ook werd er uitleg gegeven over de struisvogeleieren, die zo sterk zijn dat je er zelfs op kunt staan (struisvogeleieren kunnen, ondanks dat de schaal maar een paar millimeter dik is, een gewicht van 120 tot 180kg aan). ’s Middags heb ik een taxi naar George genomen, wederom over de Outeniqua Pas, waar ik weer een uurtje of zeven op mijn bus heb moeten wachtten. Om middernacht nam ik de nachtbus naar Kaapstad.

Dag 132 t/m 135: Kaapstad, Zuid-Afrika

’s Morgens vroeg kwam ik aan in City Bowl in Kaapstad, van waaruit ik een minibusje naar mijn backpacker in Sea Point heb genomen. Zuid-Afrika’s ‘Moederstad’ is een oude professional in het veroveren van de harten van de mens. En wie zou niet bezwijmen bij het aanzicht van de geweldige Tafelberg, zijn top gedrapeerd in stapelwolken, zijn flanken bedekt met unieke flora en wijngaarden, zijn basis omzoomd door gouden stranden. Weinig steden kunnen bogen op zo’n wonderbaarlijk nationaal park in hun hart of de wijde rang aan avontuurlijke activiteiten bieden die er hun volle voordeel mee doen. Het talent van de Kaapstedelingen voor design en kleur accentueert deze natuurlijke grandeur. Van de fel geverfde facades van de Bo-Kaap en de Victoriaanse badchalets van Muizenberg, tot het eigentijdse Afro-elegante decor van zijn guesthouses, restaurants en bars, dit is een goed uitziende metropool. Voor het WK 2010 heeft de stad een dapper bouwkundig statement gemaakt in het nieuwe Green Point Stadion, gecomplementeerd door verbeterde infrastructuur. Er zijn echter enkele vrij duidelijke gebreken die Kaapstad’s schitterende activa uitbalanseren. Één academici noemde dit de meest ongelijke stad ter wereld. Kijkend naar de herenhuizen van Constantia zij aan zij met de krotten van Crossroads zou je nijgen het er mee eens te zijn, maar dat is niet het hele verhaal. Kaapstedelingen ontbreekt het niet aan liefdadigheid of compassie en er is een optimistische mentaliteit die resulteert in dat veel kleine wonderen bereikt worden zoals vrijwilligers die een organische groenteperceel op een voormalige vuilnisstort creëren of een crèche om werkende moeders te ondersteunen bouwen. Boven al is het een wonderbaarlijke stad waar iedereen een fascinerend, soms hartbrekend verhaal te vertellen heeft. Wanneer het tijd wordt om te vertrekken zou je hart ook kunnen breken. De eerste twee dagen heb ik behalve een aantal zaken geregeld niet veel gedaan. De eerste dag ben ik naar de kapper geweest, wat weer een hele ervaring op zich was (in plaats van met een scheerapparaat scheerde de kapper mijn baard met een tondeuse en omdat die nogal scherp was lag mijn hele huid erna open), en heb ik mijn digitale camera voor reparatie weggebracht. De tweede dag heb ik op het internet gezocht naar een goedkope overland tour van Kaapstad naar Victoria Falls. Alles wat nog niet volgeboekt was, was echter te duur, waardoor ik maar besloot onafhankelijk in plaats van georganiseerd door Namibië, Botswana en Zambia te gaan reizen. Wel ben ik de eerste dag nog naar Uruguay – Nederland gaan kijken op een groot scherm bij het Victoria & Albert Waterfront. Veel van de wedstrijd zag ik hier echter niet (ik miste al de eerste helft, omdat ik tot en met de rust heb geprobeerd een goedkoop kaartje te bemachtigen), omdat het er stikte van de mensen. Na de wedstrijd (Nederland won met 2 – 3) ben ik nog even met een Canadees en twee Polen het nachtleven van Kaapstad ingedoken. De derde dag heb ik met dezelfde twee Polen het Kaap Schiereiland verkend. Met hun huurauto reden we via Camps Bay naar Hout Bay, vanwaar we over de Chapman’s Peak Drive naar Noordhoek zijn gereden. Op het Kaap Schiereiland hebben we allereerst een bezoek gebracht aan het Kaap de Goede Hoop Natuurreservaat. Het ontzagwekkende landschap, de fantastische wandelingen en verlaten stranden van het reservaat kunnen gemakkelijk een dag opslokken, maar wij hebben alleen Kaappunt en Kaap de Goede Hoop (het meest zuidwestelijk punt van het Afrikaanse continent) bezocht. Na ons bezoek aan het Kaap de Goede Hoop Natuurreservaat zijn we naar Simon’s Town gereden, waar we vanaf het voetpad bij Foxy Beach de kolonie van 3000 Afrikaanse pinguïns observeerden. Toen we hier weer weg wilden rijden brandde er een lampje dat aangaf dat de auto motorproblemen had. We moesten daarom naar het vliegveld terugrijden om de huurauto om te wisselen voor een andere. De twee Polen reden daarna verder naar Mosselbaai en ik liftte met een Zuid-Afrikaan terug naar City Bowl, van waaruit ik een minibus naar mijn backpacker in Sea Point nam. De vierde dag heb ik door City Bowl gewandeld. Ik heb er een bezoek gebracht aan Long Street, de Company’s Gardens, de Groote Kerk, de Iziko Slave Lodge (één van de oudste gebouwen in Zuid-Afrika; was tot 1811 thuis, als je dat zo kunt noemen, aan niet minder dan 1000 slaven, die in vochtige, onhygiënische, overvolle omstandigheden leefden) en het District Six Museum (dit emotioneel bewegend museum is net zoveel voor de mensen van het nu verdwenen District Six als dat het over hen is; voor de gedwongen uitzettingen van de jaren 1960 en 1970 leefden zo’n 50.000 mensen van alle rassen in het gebied). Verder zag ik er ook nog de Anglicaanse St George’s Kathedraal (Aartsbisschop Desmund Tutu preekte hier ooit), Castle of Good Hope (is algemeen gepromoot als het oudste gebouw van de stad) en Mutual Heights (verreweg het indrukwekkendste van de collectie van art deco structuren van City Bowl; dit was afgezien van de Piramides niet alleen de hoogste door de mens gemaakte structuur in Afrika, maar ook de duurste).

Dag 136: Hermanus, Zuid-Afrika

Vanmorgen ben ik met minibusjes achtereenvolgens naar City Bowl in Kaapstad, Belville en Hermanus gereisd. Hermanus mag dan ooit wel een klein vissersdorpje geweest zijn, vandaag de dag is het een groot, druk stadje met een uitstekende verscheidenheid aan accommodatie, restaurants en winkels. Slechts 122km van Kaapstad is het zowel perfect voor een dagtrip als extreem populair bij Zuid-Afrikaanse vakantiegangers. De toename in groei in recente jaren is niet alleen door zijn mooie stranden, maar vooral door de aanwezigheid in Walker Bay, van juni tot december, van grote aantallen Australische walvissen. Hermanus wordt geacht de beste landgebaseerde bestemming in de wereld te zijn om walvissen te bekijken. Dit mag dan misschien wel in september het geval zijn, nu – begin juli – was dit allerminst het geval. Ik heb een aantal uur de zee afgespeurd, maar er was geen walvis te zien. Wel hoorde ik van een Zuid-Afrikaanse dat er ‘s morgens een walvis gezien was, maar goed daar had ik niets aan. ’s Avonds heb ik Uruguay – Duitsland gekeken.

Dag 137 t/m 140: Kaapstad, Zuid-Afrika

Vanmorgen ben ik met minibusjes dezelfde route teruggereisd als ik gisteren van Sea Point naar Hermanus ben gereisd, alleen duurde dit – doordat ik in Hermanus een paar uur in een township heb moeten wachten totdat het minibusje vol was en het minibusje op weg naar Belville ook nog eens een klapband kreeg – aanzienlijk langer dan gisteren. Ik arriveerde dan ook pas in de namiddag bij mijn backpacker in Sea Point. ’s Avonds ben ik op het Fan Fest de WK-finale Nederland – Spanje gaan kijken. Hier waren opvallend veel supporters van Spanje, wat maakte dat ik na de teleurstellende wedstrijd (Nederland verloor in de laatste minuten van de verlenging met 0 – 1) maar snel ben afgedropen. De realiteit ontvluchten was echter niet mogelijk, omdat het hele centrum vol feestvierende supporters van Spanje was. Balen dus! De tweede dag heb ik wat zaken geregeld, evenals de laatste, vierde dag. De derde dag heb ik een aantal bezienswaardigheden bezocht waar ik nog geen bezoek aan had gebracht. In City Bowl bezocht ik het Castle of Good Hoop, waar ik het wisselen van de wacht zag (het kasteel is nog steeds het hoodkwartier voor de Western Cape militaire dienst); in Bo-Kaap heb ik door de straten van Bo-Kaap, waarvan sommige nog steeds geplaveid zijn met kinderkopjes en die omlijnd zijn met 18^e-eeuwse huizen met platte daken en moskeeën, gewandeld; en in Waterfront bezocht ik het Victoria & Alfred Waterfront (een toerist-georiënteerd gebied dat massa’s winkels, restaurants, bars, bioscopen en andere attracties, inclusief cruises door de haven, biedt), waar ik in het Alfred Basin zeehonden zag rondspatten.